PLEASE!
6
รับผิดชอบ…
ผมถูกไอ้เอียนทิ้งสินะ…
แถมตอนนี้ผมยังใจง่ายไปกับผู้ชายคนอื่นอีกต่างหาก ผมเชื่อใจคนข้างๆ
ตรงนี้ได้ใช่ไหม? ไอ้ไม้หมอนี่เชื่อใจได้ใช่หรือเปล่า
ผมอยากร้องไห้แต่ทุกอย่างกลับหายไปหมดไม่มีเหลือ ผมเบือนหน้าหนีออกไปนอกกระจกรถบรรยากาศที่ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเข้ายามเย็น
แม้ว่าจะไม่มืดเท่าไหร่ก็ตาม…
“ถ้าอยากร้องก็ร้องมาสิ”
“ทำไมกูต้องร้อง!” ผมหันไปถามคนข้างๆ ที่กำลังขับรถอยู่
“เพราะมึงเสียใจเรื่องไอ้เอียน”
ผมยอมรับว่าหมอนี่พูดถูก แต่ผมก็ไม่อยากร้องไห้ให้คนที่ตัวเองเพิ่งจะรู้จักได้เห็นเหมือนกัน
เวลาที่ผ่านไปนานพอสมควรและนั่นก็ทำให้ผมช่างใจเล็กน้อยพอมองออกไปนอกกระจกรถอีกครั้งท้องฟ้าก็มืดมิดมีเพียงแสงไฟจากรถเท่านั้นที่สาดส่องให้ได้เห็น
ผมหันไปมองหน้าคนข้างๆ ที่นิ่งเงียบมานานก่อนจะตั้งคำถาม
“มึงจะพากูไปไหน…
ขับมาตั้งนานแล้วทำไมยังไม่ถึงคอนโดกูสักที!”
ผมกังวลนิดๆ แต่ก็ไม่ตื่นตูมอะไรมากเพราะกลัวคนข้างๆ จะสังเกตความกลัวของผมได้
“พาไปหาความสุขยังไงละ?”
“ไอ้เหี้ย!
นี่มึง…”
“ไม่มีใครเคยบอกเหรอ?
อย่าใจง่ายกับคนที่เพิ่งเจอ… แค่กูยิ้มให้ไม่ได้แปลว่ากูจะใจดี”
มันหันมายกยิ้มให้ผมแววตาเหี้ยมเกรี้ยมจนน่ากลัว ผมขนลุกสู่เลยทีเดียว
“จอดรถเดี๋ยวนี้!!!”
“จอดก็โง่สิครับ…
“
“กูไม่เคยทำอะไรให้มึง
ทำไมถึงทำแบบนี้!!!”
ผมถามมันแทบอยากจะร้องไห้เลยละครับ
ทำไมวันนี้ผมถึงต้องเจอเรื่องแย่ๆ ด้วย เพราะไอ้เอียนคนเดียว…
ทิ้งผมและทำให้ผมต้องเจอเรื่องร้ายๆ แบบนี้
“หึ!
มึงไม่ทำแต่ไอ้เหี้ยเอียนมันทำ!!!!”
ไอ้ไม้ตะโกนกลับมาจนผมสะดุ้งขยับหนีไปติดประตูรถ
จ้องหน้ามันด้วยความกลัวอย่างถึงที่สุด… ทำไมมันถึงน่ากลัวขนาดนี้แล้วไอ้เอียนไปทำอะไรให้มันโกรธละครับ
L
มึงอยู่ไหนวะเอียน…
รีบกลับมารับผิดชอบกูเดี๋ยวนี้นะ! ฮือๆ กูกลัว…
แม้ภายนอกจะไม่มีน้ำตา
แต่ในใจผมตอนนี้มันร้องไห้ไปแล้วละครับ… ผมกลัวมากถ้าตอนนั้นผมไม่ดื้อและเชื่อฟังที่ไอ้เอียนพูดก็ดีสิ
รถถูกเลี้ยวเข้ามาในโรงแรมม่านรูด!!!!!
ให้ตายสิครับตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยมาเหยียบที่นี่เลยด้วยซ้ำไปและไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องเข้ามาเหยียบด้วย
ทำไมชีวิตผมวันนี้ช่างอัปยศซะเหลือเกิน!!! L
“ลงมา…!!!”
ผมถูกกระชากให้ลงจากรถหลังจากที่มันขับรถเข้ามาจอด…
อยากขัดขืนแต่ไม่มีแรงมากพอ
เพราะตอนนี้ผมป่วยอยู่ด้วยซึ่งเป็นทุนเดิมที่จะขัดขืนไม่ได้มากพอ
“ปล่อย!
ไอ้เหี้ย… ไปตายซะมึง”
พยายามดิ้นให้หลุดออกจากมือหนาที่กระชากผมเข้าไปในห้อง
ประตูถูกปิดลงก่อนที่มันจะเหวี่ยงผมลงไปกองบนเตียงนุ่มๆ
มันช่างเป็นห้องที่เร้าอารมณ์ซะจริงๆ
แต่เวลานี้ผมไม่มีกะใจจะคิดอะไรนอกจากหนีหรอกครับ
“มึงนี่มันฤทธิ์มากจริงๆ
เลยนะ ขนาดป่วยแท้ๆ ยังอวดเก่งไม่เลิก”
มันก้มลงมานั่งคร่อมผม
ข้อมือทั้งสองข้างถูกจับติดกับเตียงหน้าของไอ้ไม้เองก็ก้มต่ำลงมาหาผมเรื่อยๆ
โป๊ก!
ผลัก! ตุบ!
ผมเอาหัวตัวเองโข่งกับหัวมันไปทีหนึ่งก่อนจะออกแรงถีบจนไอ้ไม้ตกลงจากเตียง
เจ็บหัวชะมัดแต่เวลานี้ขอหนีก่อนได้ไหม?
หมับ!
ผมวิ่งไม่ทันถึงประตูมันก็กระโจนเข้ามาคว้าแขนผมเอาไว้พร้อมทั้งออกแรงกระชากจนตัวผมแทบลอยได้แนะครับ
ผัวะ!!!
ผมจุก
ไม่สิผมจุกไปแล้ว… ไอ้ไม้ต่อยเข้าที่ช่องท้องของผมเต็มๆ
จุกจนตัวง้อล้มลงไปกองกับพื้นเลยทีเดียว
“กูกะจะเล่นกับมึงแบบดีๆ
แล้ว แต่วอนเจ็บตัวก็ต้องเจอแบบนี้แหละ… ถ้าชอบแบบซาดิสท์กูก็จะจัดให้”
พูดจบมันก็กระชากผมขึ้นไปบนเตียง
ผมเองก็นอนง้อตัวอยู่อย่างนั้นสักพักเสื้อที่ใส่อยู่ก็ถูกมันถอดออกด้วยแรงมหาศาล
ผมพยายามขัดขืนแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากเพราะตอนนี้ทั้งเจ็บและก็จุกมากๆ เลยด้วย
ข้อมือทั้งสองข้างถูกมัดจับขึงไว้เหนือหัวก่อนจะมัดผมเข้ากับหัวเตียง…
ไอ้เวรนี่ซาดิสท์ชะมัดเลยครับ!!!
เมื่อไหร่ไอ้เอียนจะมา
หรือมันจะปล่อยผมไว้แบบนี้จริงๆ L
“ปะ…
ปล่อย” มือผมที่ถูกมัดอยู่ก็ทำอะไรไม่ได้ แถมตอนนี้เสื้อก็ไม่ได้ใส่
ไอ้ไม้ลุกขึ้นยืนถอดเสื้อมันออกก่อนจะขึ้นมานั่งคร่อมผม
จากอาการจุกเมื่อกี้กลายเป็นความเจ็บปวดที่ทรมานมากๆ
เลยทีเดียว TwT
มันก้มลงมาหาผมก่อนกดจูบหนักๆ
ผมไม่ได้เต็มใจแถมรังเกียจมากๆ เลยด้วย… ผมออกแรงกัดปากมันทันทีเมื่อได้จังหวะ
โอ๊ย!
เพลียะ!!!
หน้าผมหันไปตามแรงตบของมันทันที
ตอนนี้ร่างกายผมแทบไม่ไหวทั้งจุก ทั้งเจ็บ… มันก้มลงมาหาร่างกายผมอีกครั้งแถมครั้งนี้มันยังกดจูบหนักๆ
ลงที่ซอกคอของผมแทบจะฝังเขี้ยวลงมาเลยก็ว่าได้
“รอยจารึกพวกนี้กูฝากไปให้ไอ้เอียนมันหน่อยละกัน…” เสียงทุ้มต่ำน่ารังเกียจดังอยู่ข้างๆ หูของผมจนแทบอยากจะกระโดนถีบยอดหน้าของมัน
ติดตรงที่ว่าร่างกายผมตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงจะสู้แล้วละครับ
!!!
“รอยพวกนี้กูจะซ้ำให้หมด…
เหมือนที่ไอ้เอียนเคยทำไว้กับคนของกู!!!”
ผมไม่เกี่ยวอะไรด้วยแค่รู้จักกับไอ้เอียนแต่กลับมาเจอเรื่องแย่ๆ
มันทรมานที่สุดเลยละครับ
“ปล่อยกู!!!” ผมพยายามใช้พลังเฮือกสุดท้ายที่มีดิ้นไปมา แต่ก็ไม่สำเร็จ… หนทางสุดท้ายผมกลับหลับตาลงอย่างช้าและปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา
ผมเลือกที่จะให้มันเป็นแบบนี้
ผมไม่เชื่อไอ้เอียน…
ขอโทษ…
ฮือๆ อย่าทิ้งกูไว้แบบนี้ได้ไหม? มันทรมาน!!!
ปัง!
“ไอ้เหี้ยเฮ้ย!
มึงกล้าแตะต้องเมียกูงั้นเหรอ?”
ผมไม่รู้ว่านี่ใช่เสียงของไอ้เอียนหรือเปล่า
แต่ผมพยายามหลับตาลงและคิดว่ามันใช่… ผมไม่อยากลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยซ้ำไปเพราะกลัวว่าสิ่งที่ผมได้ยินจะเป็นแค่ความฝันไม่ใช่เรื่องจริง
ผัวะ…
ตุบ
ตับ ตุบ ตับ!!!
ผมไม่รู้ว่าเสียงดังมากมายนั้นมันกำลังเกิดอะไรขึ้น
หากแต่ผมก็ค่อยฝืนตัวเองแล้วลืมตาและเอียงคอไปมอง… ผู้ชายคนหนึ่งไม่ว่าจะมองยังไงมันก็ใช้ไอ้เอียนจริงๆ ด้วย
ผมยิ้มและร้องไห้อย่างดีใจพยายามเปล่งเสียงมัน
“อะ…
เอียน!!!”
มันหยุดการกระทำทุกอย่างก่อนจะหันมามองผม
ก็เห็นว่าผมร้องไห้หนักมันก็รีบพุ่งขึ้นมาหาผมบนเตียงและแกะเชือกที่มัดแขนผมเอาไว้
หมับ!
หลังจากที่แขนทั้งสองข้างเป็นอิสระผมก็โผล่เข้ากอดมันทันที
ร้องไห้โฮออกมาหนักกว่าเดิมอีกไอ้เอียนเองก็กอดผมเอาไว้และลูบหัวผมไปมา
“เวรเฮ้ย!
ขนาดกูยังไม่เคยพามึงเข้าม่านรูดเลยนะ แถมยังไม่เคยขึงมึงกับเตียงอีกต่างหาก…
มันน่าฆ่าไอ้เหี้ยนี่ให้ตายนัก!”
ผมได้ยินเสียงบ่นของไอ้เอียนชัดเต็มสองหู
ไม่ว่าจะยังไงมันก็ยังเป็นเอียนคนเดิมอยู่ดี
“ฮือๆ อะ…
อึก ไอ้เหี้ย ไอ้เลว… ไปตายซะ กูเกลียดมึง
ฮือๆ เกลียดมาก” หลังจากที่ผมเริ่มทรงตัวได้ก็ออกเสียงด่ามันทันที
พร้อมทั้งผลักมันให้ออกไปห่างๆ
“กูรู้แล้วว่าเกลียด
ขอโทษ…
ขอโทษจริงๆ อย่าร้องไห้ได้ไหมพายแรด” แต่ไอ้เอียนกลับกอดผมเอาไว้ซะแน่นกว่าเดิม
“ฮือๆ เจ็บ…
มันต่อยท้องกู อะ…อึก เจ็บมาก
แถมมันยังตบหน้ากูด้วย…” ผมกระชับอ้อมกอดเอาไว้ให้แน่นกว่าเดิม
“เฮ้อ!
กูบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าขัดใจ ทำไมชอบดื้อ… เป็นไงละ?”
ถึงแม้ว่าน้ำเสียงของมันจะอ่อนลงแต่คำพูดของมันไม่น่าให้อภัยเลยครับ
“อะ อึก ฮือๆ
ไอ้เหี้ยเจ็บ เพราะมึงนั่นแหละ ฮือๆ ปวดหัวด้วย… พรุ่งนี้จะไปทัศนะศึกษาได้ไหม” มือทั้งสองข้างออกแรงทุบตีที่หลังของมัน
ไอ้เอียนไม่ได้ต่อต้านหรือว่าอะไรผมนอกจากยอม
ผมไม่มีแรงมากพอจะทำร้ายมันหรอกครับก็แค่บางเบาเท่านั้นแล้วผมก็กอดมันต่อ
“รู้แล้วๆ
จะดูแลจะรับผิดชอบ เรื่องไปทัศนะศึกษาเดี๋ยวจะไปคุยกับอาจารย์มึงให้”
ผมสัมผัสให้ถึงไออุ่นของลมหายใจมันที่ละศีรษะไอ้เอียนก้มลงมาจูบที่เรือนผมของผมอย่างอ่อนโยน
ก่อนจะผละออกจากตัวของผม มันถอดเสื้อโค้ชที่ใส่อยู่ให้ผมก่อนจะเดินลงจากเตียง
“มันจะตายไหม?”
ผมแอบหันไปมองสภาพของมันที่นอนสลบแถมดูยับเยินมองไม่เห็นโครงความหล่อเดิมเลยทีเดียว
เลือดอาบหน้าเต็มไปหมด
เละครับ!!!
“ห่วงตัวเองก่อนเถอะนะ
เกือบได้เป็นเมียมันแล้วไง… เท่าที่จำได้ถ้ากูไม่อนุญาตมึงก็ห้ามให้คนอื่นแตะต้อง
แต่นี่นอนนิ่งให้มันกระทำ… อยากตายนักไงไอ้พายแรด!!!” แรกๆ เหมือนมันจะหนักใจแต่น้ำเสียงตอนท้ายๆ กลับตะโกนจนผมสะดุ้ง
“อย่ามาว่ากูนะ
ไม่ใช่เพราะมึงเหรอที่ไปสร้างศัตรูเอาไว้จนกูต้องเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้!” ผมเงยหน้าขึ้นไปมองมัน
ไอ้เอียนเองก็หยุดเดินก่อนจะจ้องหน้าผมมันรั้งใบหน้าของผมเอาไว้ก่อนจะก้มลงมาจูบที่หน้าผาก
“ขวัญเอ่ย
ขวัญมา… เอียนเลวขอโทษนะครับพายแรด J”
มันบอกผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะจูบที่ปลายจมูกอีกครั้ง…
ผมรู้สึกดีจนพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยิ้มให้กับมัน
ก่อนที่ร่างทั้งร่างจะลอยขึ้นเพราะไอ้เอียนอุ้มผมเดินออกจากห้องนี้กลับไปขึ้นรถของมันที่จอดอยู่ด้านหน้า
ไอ้เอียนพาผมกลับมาที่คอนโดพอกลับมาถึงมันก็อุ้มผมมาวางที่เตียงพร้อมกับถอดเสื้อของมันที่ผมใส่อยู่ออก
ไอ้บ้านี่เหมือนกำลังโกรธอะไรอยู่ก็ไม่รู้แต่ที่แน่ๆ
สายตามันดูน่ากลัวชะมัดเลยละครับ
“อื้อ…
มึงจะทำอะไรกูป่วยอยู่นะ”
ผมดันร่างมันที่เข้ามากอดผมเอาไว้ซะแน่นให้ออกไป
ผมไม่ได้รังเกียจเหมือนที่ไอ้ไม้มันทำหรอกนะ ผมแค่เหนื่อยและอยากพักผ่อนมากๆ
เลยละครับ
“มึงกล้าให้มันทำรอยพวกนี้ซ้ำรอยกูเหรอ?”
ไอ้เอียนเงยหน้าขึ้นสบตาผม ตะโกนออกมาแทบจะทันทีที่เห็นรอยแดงๆ
ตามร่างกายของผมมีสีเข้มชัดเจนขึ้น
“กูสู้มันไม่ได้…
ทำไมต้องมาดุ กูป่วยอยู่นะ! ไม่ใช่เพราะมึงเหรอที่ทำให้กูได้รอยพวกนี้มานะ”
ตุบ!
ผมแหกปากไปก็เท่านั้นไม่เอียนไม่เห็นฟังเลยละครับ
มันผลักผมจนล้มลงไปนอนกับเตียงอีกครั้งก่อนจะพลิกร่างผมจนนอนคว่ำหน้าติดที่นอน
มันโน้มตัวลงมาพร้อมกับใบหน้าที่ซุกที่ตกซอกคอผมพร้อมทั้งกดจูบอย่างหนักหน่วง
“อื้อ…
เจ็บ!”
ผมร้องครางขึ้นทันทีเมื่อทั้งสองข้างก็กำผ้าปูที่นอนเข้ามากันจนแน่น
ทำแบบนี้คิดจะลบรอยสินะ… ฆ่ากันเถอะถ้าจะมาลบรอยตอนนี้ผมเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว
!!!
“เอียน…
พายเจ็บ พอแล้วๆ อื้อ… เจ็บ” ผมร้องครางออกมาน้ำตาแทบจะไหล
มันไม่ฟังที่ผมพูดเลยแถมยังกดจูบลงมาเรื่อยๆ
ไล่ไปตามแผ่นหลังก่อนจะพลิกร่างของผมให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับมัน
ตอนนี้ผมร้องไห้จนน้ำตาคลอเบ้าเลยทีเดียว…
L
มันก้มลงมาจูบซับที่แผงอกผมเรื่อยๆ
ตามรอยพวกนั้น…
“อะ…
อึก ฮือๆ” ผมไม่ได้ห้ามแต่กลับร้องไห้แทน
มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาปิดใบหน้าของตัวเองเอาไว้ น้ำตาไหลมากมายเลยทีเดียว
ผมรู้สึกเหมือนว่าไอ้เอียนจะหยุดการกระทำทุกอย่างลงเพราะลมหายใจของมันอยู่ในระดับใบหน้าของผม
“เอามือออกจากหน้าซะ”
“ไม่!” ผมร้องไห้สะอื้นตอบมันเสียงแข็ง
ส่ายหัวไปมาไม่ยอมเอามือออกจากหน้าของตัวเอง จะเอาออกได้ยังไงในเมื่อตอนนี้ผมร้องไห้เหมือนเด็กเลยก็ว่าได้
“พาย…
เอามือออกซะ!” มันเรียกผมน้ำเสียงเหนื่อยๆ
แต่ผมก็ไม่ยอมท่าเดียว
ความเงียบเกิดขึ้นผ่านไปสักพักหลังผมผมก็สัมผัสได้ถึงอะไรนุ่มๆ
คล้ายกับริมฝีปากของไอ้เอียนแตะลงมาก่อนที่หน้าผากของเราสองคนจะแตะกัน
ผมยอมเอามือออกจากหน้าจ้องตามันที่มองมา
“เอียนเลว…
กูเจ็บ!” มันก้มหน้าลงมาจูบซับที่ดวงตาทั้งสองข้างของผมอย่างอ่อนโยน
ก่อนที่มือข้างหนึ่งจะเกลี่ยน้ำตาให้ผม
“ฟังนะ!
กูก็ไม่รู้ว่าทำไมลงไปและไม่รู้ว่าทำไมต้องโกรธขนาดนี้… เฮ้อ! กูคงบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย”
ไอ้เอียนเสยผมของมันขึ้นไปก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ ผม
ผมเอียงคอไปมองการกระทำของมันที่ดูเหมือนคนเสียสติ
“เอียน…”
“อย่าเรียกกูด้วยน้ำเสียงแบบนี้สิวะ
กูไม่ค่อยปลื้มเลยรู้ไหม? หึหึ!!!”
ไอ้เอียนบอกกับผมยิ้มขำมือหนาข้างหนึ่งยื่นมาขยี้หัวผมไปมา
ก่อนจะเกลี่ยน้ำตาที่ยังไหลอยู่ออกให้
“กูขอโทษนะที่ทำให้มึงต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ
แบบนี้” มันดึงผมเข้าไปกอดเอาไว้ซะแน่น
“แต่มันบอกว่ามึงไปแย่งของของมัน…”
“เฮ้อ!
ถ้าหมายถึงยัยริต้าที่กูกอดละก็
ยัยนั่นน่ะเสนอตัวเองพอกูไม่เล่นด้วยคงจะไปพูดใส่ความกับไอ้ไม้” ถ้าคนๆ
เดียวกันแสดงว่าตอนนั้นไอ้ไม้โกหกผมนะเหรอ
“แต่มันบอกว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนเก่ามึง!” ไอ้เอียนผละออกจากผมก่อนจะลุกขึ้นนั่ง มันดึงผมให้ลุกขึ้นนั่งตามไปด้วย
“ทั้งชีวิตนี้มึงอยู่กับกูมานานแค่ไหนแล้ว?”
“ถามทำไม?”
“ตอบมาสิ…”
“ตั้งแต่จำความได้
จนถึงตอนนี้…”
เท่าที่ผมจำได้มันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ นั่นแหละ
ผมนั่งจ้องหน้ามันไม่เข้าใจว่าถามแบบนี้ทำไม ไอ้เอียนยื่นมือมาขยี้หัวผมอีกครั้ง
“แล้วมึงเคยเห็นกูคบใครถึงขั้นเรียกว่าแฟนสักคนไหม?”
“…………”
ผมไม่ได้ตอบแต่ส่ายหัวเป็นคำตอบ
เท่าที่จำได้… ไม่เคยครับ!
“อืม!
เพราะฉะนั้นผู้หญิงแบบยัยนั่นไม่มีทางได้เป็นแฟนกูหรอกนะ…”
“ทุกคนไม่เคยได้เป็นแฟนมึงหรอกนะ
เลื่อนขั้นเป็นเมียหมด… ปล่อยได้แล้วกูจะไปอาบน้ำ!!!”
สุดท้ายผมก็เป็นฝ่ายอารมณ์เสียเอง
ผมเป็นอะไร? ผมหึงใช่ไหม… แม้จะไม่มีใครได้คบกับไอ้เอียนเป็นแฟนสักคน
แต่คนเหล่านั้นก็ล้วนแล้วแต่เลื่อนขั้นแบบรวดเร็วทั้งนั้น!
“นี่ถ้ามึงไม่ใช่เพื่อนรักกูละก็…
ท่าทางแบบนี้กูคงคิดว่ามึงหึง!!!”
L
ขาทั้งสองข้างมันหยุดชะงักทันทีที่ไอ้เอียนพูดจบ
มึงลองมาเป็นกูดูไหมเอียน? แล้วมึงจะรู้ว่าเจ็บซ้ำๆ ซากๆ มันเป็นยังไง?
ผมเลือกที่จะไม่หันกลับไปแต่เดินเข้าห้องน้ำไปทันที
หยุดเดินมองตัวเองผ่านกระจกม่านน้ำตาที่เคยหยุดไหลกลับไหลออกมาอีกครั้งจนได้…
มันเจ็บปวดเหลือเกินกับสิ่งที่ต้องเจอและรับรู้ในตอนนี้…
“ฮือๆ
ทำไมเจ็บปวดแบบนี้!” มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาปิดหน้าอีกครั้งน้ำตาไหลไม่ยอมหยุด
ผมอยากให้คืนนี้คือคืนสุดท้ายที่ผมจะร้องไห้เพราะต่อไปผมอยากเข้มแข็งบ้าง…
หมับ!
ผมไม่รู้ว่าไอ้เอียนตามเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่?
แต่ที่แน่ๆ มันกอดผมเอาไว้จากด้านหลัง ใบหน้าซุกลงมาที่ซอกคอของผมพร้อมๆ
ทั้งกดจูบอย่างอ่อนโยน…
“กูทำมึงร้องไห้หรือเปล่า?”
“ไม่…
กูอยากร้องเอง! กูเหนื่อยแล้วเอียน… เราสองคนแยกกันอยู่ดีไหม?”
ผมค่อยๆ
ปาดน้ำตาตัวเองทิ้งจ้องหน้ามันผ่านกระจกในห้องน้ำ
ไอ้เอียนดูจะอึ้งไปนิดหน่อยกับคำพูดของผมเมื่อกี้ ใจจริงผมอยากให้มันเป็นแบบนี้…
แต่ส่วนลึกกลับบอกว่าผมไม่มีทางทำได้
“ไม่!
ให้ตายยังไงก็ไม่แยก… กูบอกแล้วนี่ว่ากูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง”
ยิ่งมันพูดมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเจ็บมากเท่านั้น
“เพราะอะไรละเอียน!
สักวันมึงกับกูก็ต้องไปคนละทางกันอยู่ดี…”
“กูรู้อดีตว่าเคยมีมึงเดินมาด้วยกัน
แต่กูไม่รู้อนาคตว่ามึงจะเดินไปพร้อมกูได้อีกนานแค่ไหน?
แค่ปัจจุบันนี้กูขอมีมึงเดินไปด้วยกันไม่ได้เหรอพาย…” มันกอดผมเอาไว้ซะแน่นริมฝีปากจูบซับลงมาที่เรือนผม มือทั้งสองข้างของผมเองก็จับลำแขนของมันเอาไว้สุดท้ายผมก็ยอมแพ้ให้กับหัวใจตัวเอง
ยอมอย่างไม่น่าเชื่อ!!!
“ถ้าเราไม่ใช่เพื่อนกัน…
ถ้าตอนนี้คนที่ยืนกอดกูอยู่ไม่ใช่มึง! คำพูดเมื่อกี้กูคงคิดว่าถูกใครคนหนึ่งขอแต่งงาน…”
อดีตที่เราเคยเดินมาด้วยกัน…
แต่อนาคตไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง…
ขอแค่ปัจจุบันนี้ที่เรายังเดินไปด้วยกันก็พอ!!!
“หึ!
ฝันไปเถอะ… กูไม่ยอมให้มึงแต่งงานหรอกนะ”
มันกอดผมแน่นขึ้นเรื่อยๆ พร้อมทั้งหอมแก้มผม “ไปเถอะ เดี๋ยวกูเช็ดตัวให้มึงป่วยอยู่นะ”
“อือ…” ผมครางออกมาเสียงแผ่วเบา เดินตามแรงจูงของมือหนา
ไอ้เอียนอ่อนโยนเสมอแต่ทำไมละในเมื่อเราสองคนเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น
ผมอยากเห็นแก่ตัวและคิดว่ามันก็รักผมเหมือนกัน…
ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ
ผมคงมีความสุขมาก L
“เอียนรีบๆ
เช็ดสิวะ มันหนาวนะ…”
ไม่ใช่แค่หนาวแต่รู้สึกเขินยังไงก็ไม่รู้สิครับ
เพราะตอนนี้ผมใส่แค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวเอง… มันแปลกๆ
นะถ้าจะมานั่งเช็ดตัวให้แบบนี้ถึงผมกับมันจะเคยเห็นอะไรต่อมิอะไรของกันและกันแล้วก็ตาม
“อ้าว!
ไม่รวมเขินด้วยเหรอ”
“มึงอย่ามาปากดีได้ไหม?
รีบๆ เช็ดสิ…”
“หึหึ!
ใครกันแน่ปากดี…”
“อื้อ…
ไอ้เหี้ยอย่าจับสิมันจั๊กจี้” ไอ้เอียนแกล้งผมตลอดเวลาที่เช็ดตัวให้
ไม่ว่าจะจับหัวนมหรือแม้แต่ตรงนั้นผมอยากจะถีบมันให้ตกเตียงซะเหลือเกิน
กว่ามันจะเช็ดตัวให้ผมเสร็จผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง
หลังจากนั้นมันก็เดินออกจากห้องไปหยิบยามาให้ผมกิน
“กินเสร็จก็นอนพักซะ”
ผมรับยามากินก่อนจะใส่เสื้อผ้าที่มันหยิบมาให้
หลังจากเสร็จก็ล้มตัวลงนอนอากาศหนาวเหลือเกิน…
“แล้วมึงละ?”
“กูจะไปอาบน้ำ”
ผมพยักหน้าก่อนจะหลับตาลง แต่ผมไม่ได้หลับหรอกนะครับก็มันรู้สึกหนาวๆ
ยังไงก็ไม่รู้สิขนาดไอ้เอียนเบาแอร์ให้ผมแล้วนะ
แต่ที่ไหนได้มันกลับรู้สึกหนาวอย่างบอกไม่ถูก ผมพลิกตัวไปมาอยู่อย่างนั้นทั้งๆ
ที่ตอนนี้ก็ยังหลับตาอยู่แท้ๆ
ผ่านไปประมานครึ่งชั่วโมงไอ้เอียนก็ยังไม่ออกมาจากห้องน้ำสักที
ชักจะเป็นห่วงแถมนอนไม่หลับ… ผมเลยลงจากเตียงเดินไปห้องน้ำที่เข้าไปได้เพราะมันเองก็ไม่ค่อยล็อคประตูเหมือนกัน
เดินเข้ามาถึงก็เห็นว่ามันกำลังนอนแช่น้ำอยู่ในอ่าง
แต่จะว่าไปนอนนิ่งไปไหม? ผมเดินเข้าไปหาเรื่อยๆ ก็เห็นว่ามันหลับ…
“เอียน!
เอียนตื่นสิ” ผมเขย่าแขนของมันแต่ดูเหมือนมันจะไม่ยอมตื่นสักที
ทำไมน้ำในอ่างถึงแดงละ… ใจไม่ค่อยดีแล้วสิครับ!
“…………..…..”
“เอียนตื่นสิ”
“อื้อ…
“มันร้องครางขึ้นมาก่อนจะค่อยๆ ลืมตาหันมามองหน้าผม
ปากมันตอนนี้ซีดมากเลยทีเดียว
“เป็นอะไร?
แล้วนี่เลือดหรือเปล่า… บอกมาสิตอนที่สู้กับไอ้ไม้บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?”
ผมถามมันออกไปเป็นชุดเลยละครับ ไอ้เอียนเองก็ไม่ยอมตอบสักที
“สงสัยคงโดนมันแทงเอานะ
อื้อ…
เจ็บชะมัด!”
“มึงบ้าหรือเปล่า?
ทำไมไม่บอกกูละ ดูแลคนอื่นแล้วไม่ยอมดูแลตัวเอง มึงมันบ้าที่สุดเลย…
รีบลุกขึ้นมาจากน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
ผมใช้เวลาอยู่หลายนาทีกว่าจะพามันออกมาจากห้องน้ำและนั่งลงบนเตียง
ไอ้เอียนโดนแทงเข้าที่เอวข้างขวา
แผลอาจจะไม่ลึกมากนักแต่เหมือนเลือดจะหยุดไหลไปแล้วด้วยซ้ำจู่ๆ กลับมาไหลอีกทำไมก็ไม่รู้…
ผมแปลกใจนิดๆ แต่ก็นั่งทำแผลให้มันจนเสร็จ
“กินยาแก้ปวดก่อนนะ?”
ผมบอกก่อนจะไปหยิบยามาให้มันกิน หลังจากนั้นก็ไปหยิบเสื้อผ้ามาให้มัน…
แต่จะว่าไปเสื้อผ้ามันยังไม่ได้ซักด้วยซ้ำผมจึงต้องหาของตัวเองให้มันใส่ก่อนถ้าเกิดป่วยขึ้นมาก็แย่นะสิ
เพราะตอนนี้สภาพผมก็แย่พอๆ กับมัน
“อื้อ…
กูปวดหัวจังพายแรด”
ผมเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงก่อนจะดึงผ้าห่มมาห่มให้กับมันพร้อมทั้งกอดมันเอาไว้ด้วย
“สุดท้ายคนป่วยก็ต้องมาดูแล
เฮ้อ!
ทำอวดเก่งไปได้…”
“บ่นเหรอ?
กูแค่จะรับผิดชอบที่ทำให้มึงเจอเรื่องแย่ๆ นอนเถอะ… ฝันดีนะพายแรด” มันกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ทุกคืนก่อนนอนมักจะเป็นแบบนี้
ผมมีความสุขนะแต่มักจะรู้สึกแย่เวลาที่มันทำตัวร้ายๆ ใส่ผม
“ฝันดีนะเอียนเลว…
กูรักมึงนะ!” ประโยคแรกอาจพูดได้เต็มปากแต่ทำไมประโยคหลังผมถึงพูดได้แค่ในใจ
L
รักมึงที่สุดเอียนเลว…
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น