PLEASE!
19
เหนื่อยเกินไปหรือเปล่าหัวใจ
พาย
มันผ่านมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ
กับสิ่งเลวร้ายที่ผมต้องรับรู้ผมอยากคิดว่าเรื่องวันนั้นเป็นแค่ฝันไปแต่พอลืมตาขึ้นมาทีไรกลับไม่ใช่
และบางคืนที่ผมต้องนอนฝันร้ายพร้อมทั้งร้องไห้มันเจ็บปวดเหลือเกินผมแทบทนมองหน้าไอ้เอียนไม่ได้ด้วยซ้ำไปแต่มันกลับไม่ปล่อยมือ
ผมนั่งมองหน้าไอ้เอียนที่กำลังนอนหลับท่าทางของมันเหมือนจะเหนื่อยสุดๆ
แต่กลับไม่บ่นสักคำแถมเมื่อคืนผมยังงอแงใส่และร้องไห้ด้วยเพราะจู่ๆ ก็ฝันถึงเรื่องนั้นขึ้นมากว่าจะได้นอนก็เกือบเช้า
มือยื่นมือของตัวเองไปลูบผมคนที่กำลังนอนหลับอยู่นึกยิ้มอย่างมีความสุขถ้าเรื่องร้ายๆ
ไม่ย่างกรายเข้ามา…มือผมสั่นด้วยครับ
“มือสั่นไปนะพาย”
คนที่หลับอยู่จับมือผมเอาไว้จนแน่นก่อนจะลืมตา
ไอ้เอียนตื่นแล้วงั้นเหรอ…ตั้งแต่เมื่อไหร่กันทำไมผมถึงไม่รู้ตัวเลยละครับ
“ไม่ได้นอน
แค่หลับตานะเพราะกลัวไม่ตื่นเวลามึงฝันร้ายหรือร้องไห้”
L
หมับ!
ผมฉีกยิ้มกว้างก่อนจะโผล่เข้ากอดคนที่นอนตะแคงข้างมองมาทางผมน้ำตาไม่อยากไหลหรอกครับแต่มันดันไหลซะงั้น
ไม่ใช่เพราะเสียใจแต่มันไหลเพราะดีใจต่างหาก…
“กลัว” ผมพูดขึ้นเสียงเบากอดมันไว้จนแน่น
“กลัวอะไร?”
“กลัวมึงจะหายไป กลัว…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ไปไหนโอเคนะ”
ไอ้เอียนดันร่างผมออกก่อนที่มันจะลุกขึ้นนั่งมือหนายื่นมาตรงหน้าก่อนจะปาดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“วันนี้ไม่มีเรียนใช่ไหม?”
“อืมๆ” ผมพยักหน้าให้ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ
ไอ้เอียนเองก็รั้งผมให้ขึ้นไปนั่งบนตักมันทันที
“งั้นกูเรียนเสร็จเราไปดูหนังกัน”
“ไม่อะ ดูที่ห้องไม่ได้เหรอ?
แล้วอีกอย่างไหนว่านัดน้องมินไว้ไม่เห็นจะไปเลย”
ผมเอียงหน้าก่อนจะเงยขึ้นไปสบตากับคนข้างกายไอ้เอียนกดจูบลงมาเบาๆ
ที่ปลายจมูกผมทันทีเลยครับ
“ไล่ให้ไปจัง”
“เปล่าสักหน่อยก็แค่ไม่อยากให้มึงผิดสัญญา”
“น้องมินนะเลื่อนไปก่อน แต่เมียนี่ต้องดูแลดีๆ
หน่อยเพราะช่วงนี้ไม่ร่าเริงเลย”
ผมรู้ว่าสิ่งที่ไอ้เอียนพยายามพูดก็เพื่อให้ผมรู้สึกดี แต่เหมือนผมจะแย่ลงยังไงก็ไม่รู้สิครับ…ราวกับว่าหัวใจดวงนี้มันเหนื่อยเกินไปที่จะแบกรับแล้วไอ้เอียนละเหนื่อยอย่างผมหรือเปล่า
“ขอโทษนะ”
“เฮ้อ! เศร้าอีกแล้ว…บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าแค่เราสองคนก็พอ”
“ก็มัน…”
อยากจะเถียงนะครับแต่ไอ้เอียนกลับปิดปากผมเอาไว้ซะก่อน
“ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมาคุยด้วยใหม่”
มันวางผมลงบนเตียงก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมทำไม่ได้ที่จะไม่คิดอะไร
แต่ทำไมไอ้เอียนถึงพยายามทำเหมือนไม่รู้อะไรเลยแบบนี้ละครับ
ยิ่งมันทำแบบนี้ผมยิ่งเกลียดตัวเองเข้าไปใหญ่ราวกับว่าร่างกายดีมันไม่มีอะไรที่น่าจดจำอีกต่อไปแล้ว
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นมาทุกอย่างเหมือนจะขาดหาย
แต่ผมกลับสะดุ้งก่อนจะคว้ามันมาถือเอาไว้พอเห็นเบอร์คนที่โทรเข้ามาก็แทบกดตัดสายไม่ทัน…ไอ้เก้าพยายามโทรมาหาผมไม่รู้กี่ร้อยสายแล้วแต่ผมกลับไม่รับแถมไอ้เอียนไม่รู้ด้วยครับเพราะผมไม่กล้าบอก
หลังจากที่กดตัดสายไปแล้วผมก็ปิดเครื่องทันทีเพื่อตัดปัญหา…
ครืด ครืด
แต่ก็นะมันก็ยังไม่วายทำให้หัวใจของผมเต้นแรงอีกจนได้เมื่อโทรศัพท์ของไอ้เอียนดังขึ้นมาแทน
ผมเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ของไอ้เอียนที่ตั้งอยู่ตรงมุมหัวเตียงมาดูเบอร์ที่โทรเข้ามาดันไม่เมมชื่อ…ทำไงละ?
กดรับจนได้สินะเพื่อเป็นเต็มใจ!!!
“ฮัลโหล…”
ผมกรอกเสียงไปตามสายทันทีหลังจากที่กดรับเรียบร้อยแล้ว
“พอเครื่องไอ้เอียนแล้วรีบกดรับเลยนะครับเมีย!!!”
หัวใจแทบหยุดเต้นมือสั่นไปหมดเลยครับทำอะไรไม่ถูกด้วยซ้ำ
แถมยังรู้สึกเจ็บใจเมื่อได้ยินเสียงของไอ้เก้าดังขึ้นมา
ทำไมผมไม่คิดว่าเป็นมันที่โทรเข้ามาละครับ?
“…………………………..”
“เงียบทำไมหรือกำลังดีใจอยู่”
ผมสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อให้กำลังใจตัวเองก่อนจะทำเสียงแข็งเอ่ยถามมันออกไป
“มึงต้องการอะไร?”
“หึ! ถามได้ตรงดีนี่งั้นกูก็จะตอบว่า…กูต้องการมึง”
“หึ! แค่เรื่องคืนนั้นอย่าเอามาคิดให้รกสมองไปหน่อยเลยเพราะมันไม่สามารถทำให้กูเดินไปหามึงได้หรอกนะ…คราวหลังไม่ต้องโทรมาอีกเพราะกูไม่อยากได้ยินเสียงมึง!!!”
ติ๊ด
อะ…อึก ฮือๆ
ไม่เหลืออะไรแล้ว
หมดแล้วความเข้มแข็งทำไมต้องมาเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้ด้วยนะ…ตอนที่อยากให้รักทำไมถึงไม่รัก
แต่พอเลิกรักทำไมถึงทำกันแบบนี้เหมือนกำลังพยายามจะเอาชนะแต่รู้บ้างไหมว่ามันเจ็บปวดและทรมานมากแค่ไหน?
หมับ
“พอแล้ว เลิกร้องไห้ได้แล้ว”
ผมอยากให้ความทรงจำที่เลวร้ายมันหายไปจากชีวิตให้เร็วที่สุด
แต่ดูเหมือนจะยิ่งแย่ลงถ้าหากผมยังเห็นหน้าไอ้เอียนอยู่ทุกวันแบบนี้
ความรู้สึกผิดทำให้ผมกลัว!!!
“อย่าทำเหมือนไม่รู้ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอก”
ผมผละออกจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นก่อนจะหันไปมองหน้า
ไม่ใช่แค่ผมที่ร้องไห้แต่เพราะคนด้านหน้าก็ด้วยร่างกายไม่ได้ถูกชำระด้วยน้ำเลยด้วยซ้ำและเสียงที่ผมคุยโทรศัพท์เมื่อกี้มันก็คงได้ยินสินะ
“รู้แล้วจะช่วยอะไรได้นอกจากจะทำให้มึงแย่ลง”
“แล้วทำไมถึงทำเหมือนไม่รู้ละ” ผมเริ่มอาละวาด
“พาย!!!”
ไอ้เอียนเองก็ด้วยมันขึ้นเสียงใส่ก่อนจะรั้งผมให้หยุดยืนอยู่นิ่งๆ แล้วมองหน้ามัน
“ที่ทำแบบนั้นเพราะไม่อยากให้มึงคิดมาก
กูนะเลิกคิดไปนานแล้วเพราะทุกวันนี้สิ่งเดียวที่กูคิดคือทำยังไงให้มึงมีความสุขก็เท่านั้นเอง”
“อะ…อึก ฮือๆ
ทำไมต้องแคร์กูขนาดนี้ละเอียน”
“เพราะรักไงพาย คำๆ
นี้มันไม่ต้องอธิบายอะไรมากมายเลยด้วยซ้ำไป”
มือหนายื่นมาตรงหน้าปาดน้ำตาให้ผมอยู่ตลอดเวลา
“ฮือๆ”
“เมื่อก่อนพายเคยเจ็บเพราะเอียนมาเยอะแล้วไม่ใช่เหรอ
แล้วทำไมถึงไม่พูดหรือแม้แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นทั้งๆ ที่รู้และเห็นมาโดยตลอด”
“มันไม่เหมือนกันนะเอียน”
“ทำไมจะไม่เหมือนเพราะก่อนที่กูจะหยุด
กูก็เคยนอนกับคนอื่นไปทั่ว…จนสุดท้ายลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่านอนแค่กับมึงคนเดียวตั้งแต่เมื่อไหร่?”
แววตาแดงกร่ำของคนตรงหน้าทำให้น้าตาของผมไม่ยอมหยุดไหลสักที…ผู้ชายอย่างไอ้เอียนที่พร้อมจะร้องไห้ไปกับผมงั้นเหรอ?
ผู้ชายแบบนี้ใช่ไหมที่ผมอยากให้ยืนข้างๆ ตลอดไป
“ฮือๆ แต่มัน…”
“ถ้าพูดแล้วเจ็บจะพูดทำไม
หยุดพูดแล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่ไม่ดีกว่าเหรอ?”
“แต่…”
“ก็บอกว่าหยุดพูด!”
“นี่! ก็ฟังกันก่อนสิโว้ยยังไม่ได้พูดต่อเลยมาห้ามซะแล้ว
แบบนี้จะรู้เหรอว่าพูดอะไร?”
ผมร้องตะโกนโวยวายซะยาวเมื่อถูกขัดไม่ให้พูดไปถึงสองครั้งติดๆ ทั้งๆ
ที่มันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะพูดอะไร
ให้ตายสิครับ!!!!
“อ้าวเหรอ?”
“ขำตายแหละ…ฮืออออออออออ!” ทั้งยิ้มทั้งร้องไห้เหมือนคนบ้าเลยครับ…แต่อย่างน้อยก็ดีขึ้นมาบ้างแล้วหลังจากที่เครียดมานาน
ไอ้เอียนเข้าใจแต่ผมนี่สิที่ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองสักเท่าไหร่?
ผ่านหนึ่งหนึ่งชั่วโมงสรุปไอ้เอียนมันดันไม่ไปเรียนซะงั้นแถมข้ออ้างก็โคตรฟังไม่ขึ้นเลยครับนี่ถ้าไปเรียนยังทันเพราะมันมีเรียนสิบโมงเช้าเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาเรียน
“นี่ไม่ไปเรียนจริงเหรอ?”
“อะไรก็แค่อยากอยู่กับเมีย”
“ย้ำจังรู้แล้ว” ผมเดินไปนั่งข้างๆ
มันที่โซฟาก่อนจะซบหัวลงที่ไหล่กว้าง
“ไม่ได้สิตำแหน่งนี้มีคนจ้องอยากได้เยอะ
ต้องเก็บไว้คนเดียวและต่อไปนี้ห้ามออกไปไหนถ้าไม่มีกูนะ”
“ทำไมอ่ะ?”
“รู้สึกเหมือนออร่ามึงจะเปล่งประกายมากกว่าเดิม”
“เชี่ย!”
ที่ด่าเพราะเขินผมยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าวันนี้ไอ้เอียนมันทิ้งผมไปอะไรจะเกิดขึ้นมาบ้างแต่ก็ขอบคุณที่มันไม่ไปไหนแถมไม่ยอมปล่อยมือจากผมอีกต่างหาก
“ขอบคุณนะ”
“หืม!!!!” ครางซะยางเชียว สงสัย แปลกใจหรือว่าดีใจกันเนี่ย
“เรื่อง?”
“ก็รู้อยู่นี่ยังจะถาม” ผมพูดขึ้นลอยๆ
ขยับเข้าไปใกล้ๆ มันมากกว่าเดิม…ช่วงเวลาแห่งความสุขเหมือนกำลังจะกลับมา
ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็วในแต่ละวันเวลา…หลังจากวันนั้นไอ้เก้าก็ไม่โทรมาอีกเลยผมก็ไม่สนใจมันอีกด้วยเหมือนกันเพราะสิ่งที่ผมรับรู้ได้ในตอนนี้ก็คือไอ้เอียนไม่ทิ้งผมไปไหนก็พอแล้ว
ทุกอย่างผ่านพ้นพอๆ
กับการเรียนของผมที่เริ่มจะหนักขึ้นและเข้าช่วงสอบเทอมสุดท้ายมันควรจะฝึกงานไม่ใช่เหรอแต่ทำไมผมถึงไม่ต้องฝึกละ
เลิกสงสัยและเรียนไปจนกว่าจะสอบเสร็จช่วงนี้ผมกับไอ้เอียนก็ไม่ว่างพอๆ
กันนั่นแหละครับเพราะมัวแต่วุ่นวายอยู่กับการวิจัยและติดต่อเรื่องจบอีกมากมายกายกอง
จบไปจะหางานอะไรทำ?
อันนี่คิดหนักแต่อิจฉาไอ้เอียนเพราะมันคงกลับไปดูแลกิจการที่บ้านดันเลือกเรียนมาตรงนี่ส่วนผมนะเหรอแหวกแนวซะ…
-_-!!!
“เฮ้ยพายเย็นนี้พากูหาซื้อของหน่อยสิ” เสียงของไอ้พอเพียงตะโกนขึ้นมา
ไม่รู้มันจะตะโกนทำไมทั้งๆ ที่เราก็อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง
“ซื้ออะไรวะ?”
“ของขวัญให้ไอ้เต็มมันนะ”
“หืม! อย่างมึงเนี่ยนะซื้อของขวัญให้คนอื่นเป็นด้วย”
ผมหันไปมองหน้ามันที่ยืนอยู่ตรงริมหน้าต่างของห้องเรียนวันนี้อาจารย์เลิกคลาสเร็วเวลาที่เหลือผมก็เลยเคลียร์งานที่ค้างคาแทนเพราะถึงยังไงวันนี้ไอ้เอียนก็เลิกเย็น
“เชี่ยอย่างกูแล้วทำไม”
“เชี่ยอย่างมึงก็น่ารักไง”
ผมพูดจากวนประสาทมันไปอย่างนั้นแหละครับก่อนจะยิ้มให้และหันมาสนใจงานตรงหน้าต่อ…
!!!
“เฮ้ยพายมีคนฝากของมาให้” จู่ๆ
เพื่อนรวมห้องก็ร้องเรียกชื่อผมซะดังพร้อมทั้งกล่องเล็กๆ ในมือ
“อะไรวะ?”
ไม่ใช่เสียงผมหรอกแต่เป็นไอ้พอเพียงที่รีบกรูเข้ามาหาผมทันทีพร้อมทั้งแย่งกล่องนั้นไปถือเอาไว้
“จากผัวมึงรึเปล่า”
“พ่องปากดี! เอามานี่”
ผมว่าก่อนจะรีบแย่งกล่องที่ไอ้พอเพียงถืออยู่มามีการ์ดติดอยู่ด้วยครับ แค่เห็นลายมือผมก็จำได้แล้ว…
‘กูขอโทษ กูคิดถึงมึงนะ’
“ฝากไปคืนเจ้าของด้วย”
ผมไม่รู้หรอกว่าในกล่องนั้นมีอะไรอยู่
แต่อย่างน้อยผมก็ไม่อยากรับมันเอาไว้เพราะผมเกลียดคนที่ส่งมาให้…
“อ้าวทำไมวะ?”
“ไม่ต้องถาม เอาไปคืน”
“เออๆ” ไอ้คนที่รับของฝากมารีบเดินออกจากห้องไปทันทีส่วนไอ้พอเพียงก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของผมเอาไว้จนแน่นแววตาของมันที่มองหน้าผมมุ่งมั่นมากๆ
เลยครับ
“บอกมาว่าใครส่ง”
“อย่าไปสนใจเลย
ตอนนี้กูทำงานเสร็จแล้วมึงจะไปซื้อของไม่ใช่เหรอ?”
“แต่…”
“ถ้าไม่รีบกูเปลี่ยนใจนะ” ผมรีบพูดดักคอไอ้พอขึ้นมาซะก่อนที่มันจะได้พูดต่อเพราะดูเหมือนว่าถ้าผมยังไม่ได้ตอบคำถามมันก็พร้อมจะถามผมได้ทุกเมื่อเหมือนกันนอกซะจากจะทำให้มันลืมๆ
ไปซะบ้าง
ห้างฯ
ผมไม่รู้ว่ามันต้องการจะซื้ออะไรให้ไอ้เต็มเป็นของขวัญวันเกิดแต่ที่แน่ๆ
เชี่ยนี่เดินเลิกของมาเกือบสองชั่วโมงแล้วครับทำเอาผมแทบขาลากไปเลยทีเดียว
TwT
“นี่เมื่อไหร่มึงจะเลือกได้วะ?”
ผมหยุดเดินก่อนจะแหกปากถามมันจนหลายๆ คนที่เดินผ่านไปมาต้องหันมามอง
ก็ตอนนี้ผมงอแงเหมือนเด็กสุดๆ ไปเลยนี่ครับ…
“เดี๋ยวสิ”
“มึงเดี๋ยวมาเกือบยี่สิบร้านแล้วนะไอ้เวร”
“ไอ้นี่ปากดี เออๆ ไปนั่งพักก่อนก็ได้
ร้านเค้กไหมเดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง”
พอเห็นว่าผมจะไม่เดินตามมันก็รีบลากผมให้เดินไปทันทีเลยครับก่อนจะสั่งๆ
เค้กมาเพื่อเอาใจ
แต่ขอบอกว่าของหวานแค่นี้ไม่สามารถทำให้ผมหายเหนื่อยได้หรอกก็เล่นเดินเข้าเดินออกเป็นว่าเล่น
“กูถามอะไรหน่อยเหอะ ผีบ้าตัวไหนเข้าสิงมึงให้ซื้อของขวัญให้ไอ้เต็มแล้วนี่วันเกิดมันเมื่อไหร่?”
“เหอะนา…”
เฉไฉไม่ยอมตอบแถมยังกินเค้กกลบเกลื่อนอีกต่างหากครับ
“ตอบ!”
“เชี่ยพายโหดวะ”
มันวางช้อนลงก่อนจะนั่งจ้องหน้าผมยิ้มแหย่ๆ ให้ท่าทางแบบนี้ไม่น่าไว้ใจเลยครับ
“เดือนหน้า!!!”
“ไอ้เอี…อื้อ”
“เฮ้ย! อย่าส่งเสียงดังสิกูอายคน”
พอผมจะร้องแหกปากด่ามันไปไอ้พอเพียงก็รีบลุกขึ้นยืนก่อนจะยื่นมือของมันมาปิดปากผมเอาไว้
ขอบอกครับว่าท่าทางแบบนี้มันชวนน่าสนใจมากกว่าที่ผมร้องตะโกนโหวกเหวกโวยวายอีกครับ
-_-!
“อ่อย อือ (ปล่อยมือ)”
ผมจับมือมันที่หนายังกว่าตรีนตุ๊กแกออกจากปากของตัวเองกว่าจะหลุดทำเอาเหนื่อยครับ
“อย่าทำหน้าโหดสิว่ะ ก็กูเห็นมึงเครียดๆ
ไม่ร่าเริงเลยอยากพามาเที่ยวแถมกลับไปก็เหงาเพราะไอ้เอียนยังไม่เลิกเรียน”
ตอนแรกก็กะจะโกรธมันอยู่หรอกครับแต่พอเห็นความหวังดีที่ดูเหมือนจะทำร้ายร่างกายผมของมันก็เริ่มใจอ่อนปรับสีหน้าให้ดูสบอารมณ์ลงมาหน่อยก่อนจะตักเค้กเข้าปากเพื่อระบายอารมณ์แทน
“กินเสร็จไป…”
“ไม่ไปแล้วกูจะกลับห้อง”
“ครับๆ พี่ขอโทษ
เดี๋ยวจะไปอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าไอ้เอียนจะเลิกเรียนละกัน”
“ก็ดี!”
ไอ้พอเพียงจิกหน้าใส่ผมทันทีเลยครับ ผมสิที่ต้องเป็นฝ่ายทำหน้าแบบนั้นเพราะวันนี้โดนมันต้มจนเปื่อยเชียวแถมยังพามาเดินให้เหนื่อยโดยที่ไม่ได้อะไรติดมือกลับบ้านสักอย่างนอกจากอิ่มท้องและอ้วนเพราะกินเค้กไปเยอะ
!!!
หน้าคอนโด
ก่อนที่จะเดินขึ้นไปด้านบนพนักงานตรงเคาน์เตอร์ก็เรียกผมขึ้นมาซะงั้นร้อยวันพันปีไม่เคยจะเรียกผมเลยต้องบอกให้ไอ้พอรอที่ลิฟต์ก่อนที่ตัวเองจะเดินไปหาพนักงานคนดังกล่าว
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“มีคนฝากช่อดอกไม้ไว้ให้ค่ะ”
เธอบอกก่อนจะยื่นช่อดอกกุหลาบสีขาวให้กับผม…พอเห็นการ์ดเท่านั้นแหละครับผมแทบหุบยิ้มก่อนจะกล่าวขอบคุณและเดินไปหาไอ้พอเพียงที่ยืนรออยู่
“เฮ้ย! ใครให้อีกว่ะช่วงนี้มึงจะเสน่ห์แรงไปนะแล้วไอ้เอียนรู้ไหมเนี่ย”
“รอแป๊บ” ผมหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ
เพราะรู้สึกราวกับว่ามีใครจับตามองอยู่ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับทางขึ้นบันไดหนีไฟ
ผมเดินตรงไปทางนั้นทันทีพอๆ กับคนที่แอบมองผมหลบอยู่
ปัง!
พอเดินมาถึงผมก็รีบผลักประตูเข้าไปทันที
สายตาประสานเข้ากับคนที่ยืนรอผมอยู่ก่อนแล้วเหมือนมันตั้งใจจะให้เป็นอย่างนั้น…ผมมองหน้าไอ้เก้าก่อนจะแสยะยิ้มที่มุมปากแสดงออกว่าตอนนี้ผมโอเคสุดๆ
ทั้งๆ ที่ในใจเต้นแรงเป็นบ้า
ตุบ!!!
ดอกกุหลาบสีขาวช่อโตถูกผมปาใส่หน้ามันเต็มๆ
ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆ พร้อมทั้งเหยียบมันจนละเอียด…
“ถ้าต้องการแบบนี้กูก็จะจัดให้บอกไปแล้วนี่ว่าอย่ามายุ่งกับกูอีก!!!!!”
พูดจบผมเดินถอยหลังจะออกมาจากที่ตรงนี้แต่แขนข้างหนึ่งกลับถูกรั้งให้หยุดเดินก่อนที่มันจะออกแรงผมให้หันหน้ากลับไปเพื่อปะทะกัน
“กูขอโทษ”
“ปล่อย!”
ผมเน้นเสียงต่ำก่อนจะกระชากมือจนหลุด
“ทำยังไงมึงถึงจะยกโทษให้ ในเมื่อ…”
“ต่อให้พยายามมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์เพราะมึงทำลายความไว้ใจทุกอย่างที่กูมีให้จนหมดสิ้นแล้ว”
ผมร้องตะโกนอย่างเหลืออดก่อนจะค่อยๆ
ถอยหลังออกมาไอ้เก้าเองก็เดินเข้ามาหาผมอยู่เรื่อย
“พาย”
“ไปให้พ้นๆ จากชีวิตกูสักที”
“ทำไมถึงไม่เป็นกู ทั้งๆ ที่มึงรักกู…”
“อย่าให้กูต้องย้ำว่ากูรักเอียน…และมั่นใจว่ารักมากกว่ามึงด้วยซ้ำไป!!!” ไอ้เก้าพยายามจับมือผมเอาไว้ แต่ผมกลับกระชากออกมาก่อนจะเดินออกจากห้องนี้แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจต้องเจ็บปวดก็เกิดขึ้นอีกจนได้สินะ
เอียน เต็มใจ พอเพียง…
ทุกคนมองหน้าผมกันหมดแต่ผมกลับไม่กล้าที่จะมองหน้าใครนอกจากจะเลือกเดินหนีแต่ไอ้เอียนกลับคว้าแขนผมเอาไว้พร้อมทั้งออกแรงกระชากให้กลับเข้าไปหาตัวแล้วกอดผมไว้จนแน่น
“กลับไปซะก่อนที่กูจะหมดความอดทน!”
มือหนาของไอ้เอียนบีบที่ต้นแขนของผมไว้จนแน่น พอๆ กับที่ผมไม่กล้าสบตาใครนอกจากจะซบหน้าลงที่อกของมันแล้วร้องไห้สะอื้น
“ต่อให้พวกมึงจะวิ่งหนียังไงก็ไม่มีทางทิ้งความจริงที่เป็นอยู่ได้หรอก
เพราะถึงยังไงกูก็เป็น…”
ผัวะ!!!
ไอ้เอียนรีบปล่อยมือที่กอดผมเอาไว้ก่อนจะต่อยหน้าไอ้เก้าจนมันล้มลงไปนั่งกองกับพื้นเลือดกรบปากไปเลยทีเดียว
ยังไม่พอครับเพราะไอ้เอียนก้มหน้าลงไปกระชากคอเสื้อไอ้เก้าพร้อมทั้งคำพูดที่ทำเอาผมอึ้งไปเลยทีเดียว
“กูไม่สนว่ามึงจะทำระยำอะไรกับเมียกูบ้าง
แต่สิ่งเดียวที่กูสนคือ…พายยังเป็นเมียกูและอยู่กับกูก็พอแล้ว
ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไปให้พ้นๆ หน้าพวกกูซะ เพราะกูเองก็พร้อมจะฆ่าทุกคนที่คิดจะแย่งเมียกูได้เหมือนกัน”
อึ้งเหอะพูดมาเต็มแถมไม่สนใจด้วยว่าใครจะยืนอยู่บ้างพอพูดจบก็รีบดึงผมออกมาจากที่ตรงนั้นทันที
ในลิฟต์ผมยืนประสานมือของตัวเองไว้จนแน่นได้ยินถึงระดับลมหายใจของไอ้เอียนเลยทีเดียว
ส่วนไอ้พอกับไอ้เต็มไม่ได้ตามมาด้วยสงสัยจะกลับไปแล้วเพราะเหตุการณ์ระหว่างผมกับไอ้เอียนมันดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้สิครับ…
หมับ!
ไม่ทันได้พูดอะไรกันสักคำลิฟต์ก็ถูกเปิดออกก่อนที่ไอ้เอียนจะกระชากผมให้เดินตามมันกลับไปที่ห้อง…ผมนิ่งเงียบตลอดทางจนเราสองคนมายืนอยู่ในห้องกว้างๆ
“โธ่โว้ย! Xxx” ไอ้เอียนอาละวาดคว้างปาข้าวของที่ใกล้มือตกพื้นเต็มไปหมดพร้อมกับคำสบถ
ท่าทางของมันดูโหดจนผมนึกกลัวและตัวสั่นไปเลยทีเดียวพยายามอย่างมากไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
“ขอโทษ”
“จะมาขอโทษทำไม
ที่อาละวาดแบบนี้ก็เพราะโกรธตัวเองต่างหาก”
ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับมันทันทีเมื่อคำพูดประโยคนี้จบลง
“เอ๋!!!”
“โกรธที่ช่วยอะไรมึงไม่ได้เลย…มันน่าเจ็บใจชะมัด
เป็นแบบนี้แล้วอยากจะฆ่าไอ้เวรนั่นให้ตายจริงๆ เลย”
ไอ้เอียนเริ่มคุ้มคลั่งอีกแล้วจนผมต้องกล้าที่จะเดินเข้าไปหามันและกอดมันเอาไว้
“กูโอเคแล้ว”
“อย่าร้องไห้อีกนะ ต่อไปนี้ถ้าจะร้องก็ต้องร้องเพราะเอียนเลวคนเดียว…เข้าใจไหมพายแรด”
“อือๆ เข้าใจแล้ว”
แค่นี้สินะที่พวกเราเข้าใจกัน…
แล้วแค่นี้มันพอจริงๆ
หรือเปล่ากับความเข้าใจที่มีและปัญหาอีกมากมายที่ต้องเจอ
หัวใจผมเหนื่อย
แต่คงไม่เหนื่อยเท่าผู้ชายคนนี้ที่กำลังแบกรับทุกอย่างเอาไว้เพื่อผม…และผมก็ไม่เคยคิดด้วยว่าไอ้เอียนจะทำได้ถึงขนาดนี้
มันน่าแปลกใจจริงๆ ครับ
J
*ประกาศๆ
ต่อไปน่าจะอัพเอียนพายในบล็อคนี้ เนื่องด้วยไม่ล่มแน่นอนช่วงนี้ธัญวลัยมีปัญหาบ่อมาก และอีกอย่างเค้ากลัวว่าจะไม่มีเวลาตอบคำถาม(ถ้ากลับไปอยู่บ้าน)
*ส่วนเรื่องที่ให้ส่งเมล์มาอ่านตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว
ประเด็น คนอยากอ่านก็เป็นที่น่าพอใจจนเค้ายิ้มแก้มปริแระ กล้าๆ กลัวๆ จะอัพซะด้วยซ้ำไป...
แต่ขอบคุณมากนะคะที่คอยติดตามและให้กำลังใจ รับรองว่าตอนจบไม่มาม่าหรอก อิอิ ^____________^
ถ้าไม่เป็นการรบกวนหรือยุ่งยาก เม้นๆ ให้เค้าอ่านกันบ้างนะ...
จุ๊บๆๆๆ
BY.แป้งเปียก
คุณพระ เกลียดไอ้เก้ามากๆบอกเลยยยย
ตอบลบรอตอนต่อไปนะค่ะ
เมื่อไหร่คู่นี้จะแฮปปี้อ่ะ สงสารพาย ร้องไห้จนช้ำหมดแล้ววววว
ตอบลบเมื่อไหร่คู่นี้จะแฮปปี้อ่ะ สงสารพาย ร้องไห้จนช้ำหมดแล้ววววว
ตอบลบยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกดร่ามม่าแบบสงสารเอียน สงสารพาย กว่าจะรักกัน กว่าจะเข้าใจกัน
ตอบลบแต่พอเจอเหตุการแบบนี้ทำให้รักเอียนเลยอ่ะ เอียนมั่นคงมากจริงๆ พายก็เข้มแข็งเร็วๆนะ
เอียนนนนนนนนนนนนนนน..><
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบเกลียดไอ้เก้าที่สุด!!!!!! พายสุ้ๆนะแล้วทุกอย่างจะผ่านไป เอียนขอบคุณนะที่อยู่ข้างๆพาย
ตอบลบเอียนน่ารักมากกกกกกก เอียนพายจงเจริญ
ตอบลบสงสารหัวใจของทั้งพายแล้วก็เอียน..TT
ตอบลบชอบค่ะสนุก น่าติดตาม
ตอบลบเมื่อไรมันจะจบสักที ร้องจนเหนื่อยแล้วนะ
ตอบลบเอียนสุดยอดเลย ทำได้ดีมากๆไๆๆ
ถ้ามีแฟนที่พยายามทำให้เราแบบเอียนบ้างสักนิดคงจะดี
คนอ่านเริ่มจะเหนื่อยแทนตัวละครแหละ เมื่อไหร่ปัญหามันจะจบสักที จะได้มีความสุขระหว่างครอบครัวสักที ไรท์เตอร์อย่ารังแกรีดเดอร์ขนาดนี้เลย ทรมานแทนเอียนกับพาย
ตอบลบงื้ออออย้ายไปไว้ไหนก็จะตามไปอ่านนนน
ตอบลบพาย เอียนสู้ๆๆ
ตอบลบสู้สู้ นะค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ตอบลบว่าแล้วทำไมไม่อัพสักที พอหาอีกที่มาอยู่เว็บนี่สะนี้
ตอบลบเอียนสู้ๆ ทำให้พายกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้นะ