PLEASE!
2
ไม่เข้าใจ!
“งั้นเหรอ?”
มันคือคำพูดที่สามารถทำให้ผมอึ้งได้ทันทีเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงนั้นก็เห็นว่าไอ้เอียนยืนยิ้มหราหน้าตาโคตรจะร้ายกาจ
เป็นแบบฉบับที่ผมโคตรจะเกียจเลยครับเพราะมันทำให้ผมยิ่งรักไอ้เอียนมากขึ้นทุกวัน
“มะ…มาได้ยังไง!”
ติดอ่างเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้ามันจังๆ
ไอ้เอียนไม่ได้ตอบคำถามผม แต่มันกลับยื่นหน้าเข้ามาจนปลายจมูกของเราติดกัน
ผมได้กลิ่นเหล้าจากลมหายใจของมันงั้นแสดงว่าไอ้เอียนอยู่ที่นี่นานแล้วนะสิ
“คนไหนวะ? …ผัวมึง!”
[O_O!]
มันเจ็บมากกับคำถามนี้…
ไอ้เอียนยิ้มขำเหมือนไม่รู้สึกอะไรแต่นั่นทำให้ผมรู้สึกแย่
ผมผลักหน้ามันออกไปก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาจากผับ
น้ำตาแทบไหลกับคำถามของมัน!
“กูเกลียดมึงที่สุด…”
น้ำตามันอยากจะไหลแต่ผมกลับกลั้นมันเอาไว้ก่อนจะรีบเดินไปให้ไกลจากผับนี้ที่สุด
แล้วไอ้ป้ายรถเมล์มันอยู่ตรงไหนละเนี่ย? ตาลายจนจะมองไม่เห็นอะไรแล้ว
L
หมับ!
ผมเดินออกมาจากผับไม่ได้และก็ไม่ไกลมาก
แขนข้างหนึ่งก็ถูกรั้งให้หยุดก่อนจะถูกแรงกระชากให้ร่างผมหันกลับไปหาคนที่ดึงเอาไว้…
ไอ้เอียนจับแขนผมและบีบแรงๆ จนรู้สึกเจ็บ
ผมขมวดคิ้วเข้าหากันนิ้วหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บที่ต้นแขนตัวเอง
“ปล่อย!”
เน้นเสียงสูงแต่ไอ้เอียนไม่ยอมทำตาม…
“ไอ้เหี้ย!
กูบอกให้ปล่อย…”
มันเอาแต่จ้องหน้าผมสายตาที่มองมาก็กวนประสาทซะเหลือเกิน
หรือเพราะผมเมากันแน่ถึงคิดว่ามันกำลังยั่วโมโหผมอยู่
“เฮ!
จะรีบไปไหนวะ? แล้วไหนละผัวมึง” ตอนนี้ผมอยากต่อยหน้ามันมากๆ
เลยครับ แต่ติดอยู่อย่างเดียวคือมันจับแขนผมไว้และผมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเมาแน่นอน
“กูจะรีบไปหาผัว
เพราะงั้นก็ปล่อยซะ!”
ผมอยากจะร้องไห้กับปากร้ายๆ
ของมันเหลือเกิน… ไม่รักกู
กูไม่ว่าแต่ทำไมต้องพูดจาใจร้ายกับกูแบบนี้ละเอียน
“หึ!” เอียนไม่ยอมปล่อยมือออกจากแขนของผมแถมท่าทางของมันยังแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารังเกียจกับคำพูดของผมเมื่อกี้
“แรดอีกตามเคย!”
เพี๊ยะ!!!
ผมตบหน้ามันด้วยมือข้างที่ว่างอยู่และแรงพอที่จะให้คนตรงหน้าหันไปตามแรงได้ด้วย…
ทำไมผมต้องตบ…
แต่ที่ผมตบหน้ามันก็เพราะอยากให้มันได้สติ
มันไม่ปล่อยมือผมแถมยังออกแรงบีบหนักกว่าเดิมจนผมรู้สึกเจ็บ
ผมจ้องหน้ามันอย่างไม่พอใจแต่คนอย่างไอ้เอียนคงไม่รู้สึกอะไร
จู่ๆ มันก็กระชากผมเข้าไปหาก่อนจะประกบปากลงมาจูบ มันเป็นจูบที่รุนแรงและใจร้ายมากๆ
มันจูบเหมือนว่ารังเกียจผม เหมือนอยากทำร้าย… ก่อนจะกัดเข้าที่ริมฝีปากจนผมรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดของตัวเอง
น้ำตามันไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว
วันนี้และตอนนี้
วินาทีนี้ไอ้เอียนกำลังทำให้ผมเจ็บปวดอย่างมากมายเลยทีเดียว…
มันถอนริมฝีปากออกไปก่อนจะกระซิบที่ข้างๆ
หูของผม!
“อย่าร่าน!
กูเท่านั้นที่กดมึงได้คนเดียว”
น้ำตามันไหลออกมาอย่างเจ็บปวดที่สุดเลยครับ
ผมยืนนิ่งอยู่นานก่อนจะเรียกสติของตัวเองกลับมาพยายามผลักคนตรงหน้าให้ออกไปห่างๆ
แต่ไอ้เอียนกลับไม่ยอมมันรั้งผมเข้าไปกอดเอาไว้
ทำไมสวรรค์ไม่เห็นใจให้ใครเดินผ่านมาบ้าง!
ผมจะทนไม่ไหวแล้วนะ…
“ปล่อยกูไอ้สัด!
ร่างกายนี้ของกู ต่อให้กูจะไปร่านที่ไหนมันก็สิทธิ์ของกู
ไม่ใช่แค่มึงที่มีสิทธิ์แตะต้อง แต่กูจะให้คนอื่นแตะต้องด้วย…”
อื้อ…
ไอ้เอียนก้มลงมาจูบผมอีกครั้งแถมครั้งนี้ยังรุนแรงกว่าเดิมจนรู้สึกเจ็บไปหมด
สัมผัสจากลิ้นร้อนๆ ที่พยายามจะสอดแทรกเข้ามาผมทำทุกอย่างเพื่อขัดขืนแต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อมือข้างหนึ่งของมันกำลังบีบปลายคางของผมเพื่อให้อ้าปากรับสัมผัสจากมัน
“ปล่อย!
ไอ้เหี้ย!”
มันปล่อยให้ผมมีลมหายใจแค่ชั่วพริบตาก่อนจะประกบปากลงมาจูบอีกครั้ง
ผมพยายามทุกอย่างเพื่อให้หลุดพ้นแต่มันก็ไม่สำเร็จจนผมต้องยอม…
ยอมแบบน่ารังเกียจ!!!
“ฮือๆๆๆๆ”
ผมร้องไห้อย่างกับคนบ้า
และนั่นก็ทำให้ไอ้เอียนได้สติผละออกไปร่างทั้งร่างที่อ่อนปวกเปียกร่วงลงไปกองกับพื้นทันที… ผมก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้นไม่คิดจะอายมันด้วยซ้ำ
L
“พาย…” ไอ้เอียนนั่งยองๆ ตรงหน้าผม “กูขอโทษ!”
“ฮือๆ ไปตายซะ!
กูเกลียดมึงไอ้เหี้ยเอียน… ไอ้เลว!” ผมผลักมันก่อนจะลุกขึ้นแล้ววิ่งออกมา
แต่ขาทั้งสองข้างของผมมันไม่แรงเอาซะเลย มันไม่ยอมวิ่งแถมมันกำลังจะล้ม…
ผมปล่อยตัวไปตามเรี่ยวแรงที่ขาดหายหลับตาโดยไม่คิดด้วยซ้ำว่าถ้าล้มลงไปจะเจ็บมากแค่ไหน?
หมับ!
ในขณะที่ผมกำลังจะล้มลงไปแขนของใครบางคนก็คว้าเอวผมเอาไว้ได้ทัน
ก่อนที่แขนอีกอย่างหนึ่งจะสวมกอดตาม…พร้อมกับเสียงกระซิบที่ข้างๆ หูของผม
“พาย…
เอียนขอโทษ!”
L
มันไม่ได้ทำให้ผมดีใจเลย
แต่มันทำให้ผมเกลียดตัวเองที่รู้สึกดีไปกับคำขอโทษแสนอ่อนโยนนี้ทั้งๆ
ที่เมื่อกี้มันเพิ่งทำร้ายผมด้วยการกระทำและคำพูด
“ฮือๆ มึงจะมาสนใจทำไม…
กูก็แค่เพื่อน!”
ต่อให้ต้องเจ็บแค่ไหนก็ควรย้ำเตือนให้ตัวเองได้สำนึกว่าผมมีสิทธิเป็นได้แค่เพื่อนของมันเท่านั้น
“เพราะมึงคือเพื่อน
กูถึงสนใจ!”
‘แล้วถ้ากูเป็นคนอื่น… มึงจะทำร้ายกูแบบนี้ไหม?’ มันก็แค่คำพูดที่อยู่ในใจไม่ได้ถามออกไป ฝืนยิ้มอย่างเจ็บปวดพร้อมกับน้ำตาที่ไม่ยอมหยุดไหล
ผมจะต้องเจ็บกับคำว่าเพื่อนไปอีกนานแค่ไหน?
[เอียน]
วันนี้หลังจากที่คุยไลน์กับไอ้พายเสร็จ
พอมันบอกว่าจะไปหาผัวผมก็นึกเซ็งขึ้นมาจับใจแต่ดีอย่างที่ไอ้เต็มใจมันโทรตามผมให้ออกไปดื่ม… พอไปถึงเหมือนสวรรค์จะเป็นใจแฮะเพราะผมเจอไอ้พายที่นั่น
ตอนแรกก็กะจะเข้าไปทักแต่พอเห็นว่ามันกำลังนั่งดื่มอยู่กับเพื่อนผมเลยปล่อยไปก่อนพอไอ้พอเพียงเมาถูกลากออกไปเท่านั้นแหละครับ
ผมรีบไลน์ไปกวนประสาทมันทันทีทั้งๆ ที่มันไม่ยอมอ่านไลน์ผม!
แต่คำตอบของมันทำให้ผมนึกอยากจะแกล้งมากขึ้นไปอีก…
อยู่กับผัวแต่กูเห็นมึงนั่งเมาอยู่คนเดียว!!!
พอเดินเข้าไปทักมันผมก็ถามหาใครอีกคน
สีหน้าไอ้พายไม่พอใจมากครับก่อนที่มันจะเดินออกไปจากผับผมก็วิ่งตามออกไปกวนประสาทต่อ…ผมนึกสนุกแต่ท่าทางของไอ้พายนี่สิครับแปลกๆ
ผมทำมันร้องไห้!!!
แถมผมยังด่ามันว่าร่าน
พอผมรู้ว่ามันจะง่ายให้คนอื่นแตะต้องร่างกายของตัวเองผมกลับนึกหวงขึ้นมาทันทีทั้งๆ
ที่ผมกับมันก็ไม่ได้เป็นอะไรกันแถมเราสองคนก็มีอะไรกันด้วยความรู้สึกอยากปลดปล่อย…
หรือผมคิดผิดครับ!!!
มันจะไม่แย่ขนาดนั้นถ้าไอ้พายไม่โกรธผมมากถึงขั้นบอกว่าเกลียดผม…
ตอนนี้รู้สึกอึ้งไปเลยครับจนต้องวิ่งตามไปง้อและขอโทษมัน!
‘พาย… เอียนขอโทษ!’
ผมไม่เคยแทนตัวเองว่าเอียนกับใครนอกจากไอ้พายคนเดียว
และผมจะทำก็ต่อเมื่อรู้สึกว่ามันโกรธผมจริงๆ
ผมปากร้ายแถมเลวอีกต่างหากแต่ไอ้พายก็ไม่เคยเกลียดผมได้จริงๆ หรอกครับ
แล้วตอนนี้ผมก็กำลังแบกมันกลับมาคอนโด
สภาพหลังจากร้องไห้ก็เมาหลับไปใบหน้าขาวเนียนยังคงมีคราบน้ำตาอยู่
ผมวางมันลงบนเตียงก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำกลับมาอีกทีพร้อมผ้าชุบน้ำหมาดๆ
“อื้อ…อย่ามายุ่ง!”
มันบัดมือผมน้ำเสียงที่แสดงออกมาคือกำลังรำคาญ สายตาคู่เล็กค่อยๆ ตื่นขึ้นมามองผม
ไอ้พายลุกขึ้นนั่งก่อนจะจ้องหน้าผม…
“ไอ้เหี้ย!”
ที่ผมยอมให้มันด่าขนาดนี้ก็เพราะผมผิดและผมแกล้งมันแรงไปหน่อย…แต่ถ้าพ้นคืนนี้ไปมึงตาย!!!
“เออ!
กูเหี้ย…เพราะงั้นก็อยู่เฉยๆ
ไอ้เหี้ยอย่างกูจะเช็ดตัวให้มึงเพื่อไถ่โทษ!”
ยื่นมือไปหมายจะเช็ดหน้าให้แต่ไอ้พายแรดกลับบัดมือผมออกก่อนจะลุกขึ้นยืน
มันถอดเสื้อออกเผยให้เห็นผิวขาวๆ ที่มีรอยจ้ำแดงๆ
จากฝีมือผมก่อนที่เสื้อตัวนั้นจะลอยมาตกบนหัวผม
“กูจะอาบน้ำ!” มันเดินเซไปหน้าห้องน้ำ สภาพแบบนั้นไปไม่ถึงก็ล้ม…พนันกับผมไหม?
1
2
สะ…
โอ๊ย!
ผมพูดถูกใช่ไหม?
ไอ้พายล้มลงไปกองกับพื้นทั้งๆ
ที่เดินอีกประมานสองก้าวมันก็จะเข้าไปในห้องน้ำได้แล้วแท้ๆ
“อื้อ…เจ็บ!”
มันยันตัวเองลุกขึ้นนั่งหันหน้ามาทางผมสายตาคู่เล็กริบหรี่จ้องมองอย่างหาที่พึ่ง
“เอียน!
พายอยากอาบน้ำ…”
โป๊ก!
ผมเดินเข้าไปหาไอ้พายที่นั่งจ้องผมด้วยสายตาที่ยั่วยวนสุดชีวิตก็แน่ละมันเมานี่ครับ
ต้องเรียกสติด้วยการเขกกบาลซะเลย
“โอ๊ย!
ทำอะไรเนี่ย… เจ็บนะ”
น้ำเสียงของมันอ่อนลงมองหน้าผมก่อนจะแบนปากใส่แบบเด็กๆ
“นี่ไอ้แรด!
คราวหลังอย่าอ้อนใครแบบนี้อีกละ…”
ผมอุ้มมันขึ้นมาก่อนจะพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ วางไอ้พายลงตรงขอบอ่าง
“ทำไม?”
มันตั้งคำถามจ้องหน้าผมสายตาเลื่อนลอยชะมัด
“เดี๋ยวกูอดใจไม่ไหว
ฮาๆๆๆๆ”
“ไอ้เหี้ย!” ขนาดเมายังแหกปากด่าผมได้อีกครับ
แต่คำตอบเมื่อกี้ของผมมันใช่แบบนั้นจริงๆ เหรอ
ผมถอดเสื้อผ้าของตัวเองทิ้งไปก่อนจะเดินลงไปนั่งในอ่างพร้อมทั้งกระชากร่างเล็กของไอ้พายให้ตามลงมาด้วย
ตอนนี้สภาพมันกับผมก็เปลือยด้วยกันทั้งคู่…อารมณ์นะมีแต่มันเมา เกี่ยวกันไหม?
“สระผมให้หน่อยสิ!” ไอ้พายพูดก่อนจะหันหลังให้ผม
“แค่อาบน้ำ!” ผมว่าก่อนจะหยิบสบู่มาถูตามตัวให้กับมัน แต่ไอ้พายกลับปัดมันออก ไอ้แรดนี่ดื้อชะมัดเลยครับ…
“สระผม!”
“ถ้าป่วยขึ้นมา!
กูจะฆ่ามึง…”
ผมหยิบยาสระผมขึ้นมาก่อนจะบีบใส่มือแล้วขยี้หัวไอ้พาย มันนั่งนิ่งเลยทีเดียวครับ…
เวลาเมามันมักจะบอกให้ผมสระผมให้กับมัน
พอตื่นเช้ามาตัวก็ร้อนจี่ทันทีลำบากผมที่ต้องดูแลมันอีก…แบบนี้ใช่เรื่องเหรอ?
นั่งสระผมให้ไอ้พายแรดสักพักผมก็ล้างหัวให้มันพอจับร่างเล็กตรงหน้าให้หันกลับมาปรากฏว่ามันหลับไปซะแล้ว…
ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยังแหกปากด่าผมอยู่เลย
ผมรีบอาบน้ำให้ตัวเองแล้วก็มันก่อนจะอุ้มออกไปแต่งตัว ผมแค่หาเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ๆ
มาใส่ให้มันเท่านั้น…เช็ดผมให้แห้งก่อนจะจัดที่จัดทางให้มันนอน…
.
.
.
ผ่านไปสองชั่วโมง!
ผมก็ยังนอนไม่หลับแต่ไอ้พายแรดกลับหลับไปแล้ว…
นอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่อย่างนั้นทั้งๆ
ที่ข้างกายผมมีไอ้พายแรดนอนอยู่แท้ๆ ก็เพราะมันนอนอยู่ข้างๆ
นี่แหละครับผมถึงได้นอนไม่หลับ
“อื้อ…” เสียงคนข้างๆ ครางออกมาก่อนที่มันจะนอนตะแคงหันมาหาผมใบหน้าหวานใสหลับเหมือนเด็กไม่รู้เรื่องรู้ราว
ขาข้างหนึ่งก็พาดมาที่ขาของผม…
มึงช่วยระวังหน่อยได้ไหม?
ลูกกูยิ่งอยู่ไม่สุข…
ตั้งสติให้ดีก่อนจะยกขาของมันออกไป
แต่ไอ้พายแรดกลับพาดกลับมา…ถ้ากูทนไม่ไหวขึ้นมามึงก็อย่ามาโทษกันนะ
อดและทน!
ขาข้างหนึ่งไม่พอ…ตามมีอีกข้างนึกออกไหมว่าจะเป็นแบบไหน
หัวมันหันไปอีกทางส่วนขาทั้งสองข้างก็พาดมาที่เอวของผมแต่มีข้างหนึ่งที่อยู่ใกล้ลูกผมจนเกินไป
แถมขามันโคตรขาวก็บอกแล้วว่าผมแค่ใส่เสื้อให้มันเท่านั้น
พอยกขาขึ้นมาแบบนี้เสื้อก็ถกขึ้นไปจนจะโผล่ออกมาอยู่แระ
พรึบ!
ผมดึงผ้าห่มมาปิดร่างของมันเอาไว้เพื่อระงับสติอารมณ์ของตัวเอง
พรึบ!
“อื้อ…ร้อน!”
“ไอ้แรด!
กูจะทนไม่ไหวอยู่แล้วนะ”
พ่นเสียงใส่หน้ามันแต่ไอ้พายแรดกลับไม่สนใจเพราะมันหลับอยู่…
“อัลไล!
คือทน… ทนเหมือนควายคือพายแรด ฮี่ๆๆๆ”
=_=!
ผมลุกขึ้นนั่งเปิดไฟหัวเตียงมองหน้าไอ้พายแรดที่เอาแต่พูดจาประโยคเมื่อกี้อย่างงงๆ
คือมันเมาแล้วละเมอใช่ไหมครับ…
“อัลไล!
คือทน… ทนเหมือนควายคือพายแรด!”
!!!!
“อัลไล!
คือทน…”
“อัลไล!
คือกูทนไม่ไหว แล้วจับมึงปล้ำทั้งๆ
ที่นอนเมาแล้วละเมอพูดจาประสาทแดก!!!!”
ผมกระชากตัวไอ้พายแรดให้ลุกขึ้นมานั่งมันปรี่ตามามองขมวดคิ้วแปลกใจ
ผมไม่สนโลกอยู่แล้วนี่ครับ…กดจูบที่ริมฝีปากของมันอย่างกับคนบ้าที่หิวกระหาย
จูบกระชากวิญญาณเลยก็ว่าได้ ไอ้พายแรดดิ้นไปมามือทั้งสองข้างก็ตีหลังผมไปมา พอมันจะอ้าปากประท้วงผมก็ได้จังหวะสอดลิ้นเข้าไปทันที
มันขัดขืนอยู่ได้ไม่นานก็สมยอมอย่างว่าง่าย
“อื้อ…” มันครางออกมาเสียงหวานเชียวครับ
นี่แหละที่ทำให้ผมติดใจและไม่เคยพอกับมันสักที
“อ๊ะ!”
ผมผละริมฝีปากออกมาก่อนจะเลื่อนไปกัดหูของมันเพื่อหยอกล้อเพราะไอ้พายแรดบ้าจี้
เสร็จผมก็กดจูบแรงๆ ที่ต้นคอของมันจนเกิดเป็นจ้ำแดงๆ อีกจนได้สินะ
“งื้อออออออ!
เอียนเลว…เจ็บ!”
มันร้องห้ามก่อนจะผลักผมให้ออกไป
แต่ผมกลับกอดมันไว้ซะแน่น…
“กูเตือนหลายครั้งแล้ว
แต่มึงเสือกยั่วทำไม” ผมผลักมันให้ล้มตัวลงไปนอนกับเตียงก่อนจะขึ้นไปนั่งคร่อมเอาไว้
ไอ้พายแรดตื่นเต็มตามองผมสายตาวิ้งๆ ยั่วยวนสุดใจ ยามใดมันเมายามนั้นมันโคตรน่าฟัด
“ยั่วอะไร!”
“ยั่วอารมณ์กู…”
“ปล่อย…กูจะนอน!”
“แต่กูจะเอา!”
“เอียน…จะนอน!”
เกลียดชะมัดน้ำเสียงหวานยามที่เรียกชื่อผมเพราะอยากอ้อน และไม่รู้ทำไมผมถึงยอม…
หรือเพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคอ
มากกว่าคำว่าอยากกดพายแรด!
“นอนไปสิ…”
“แล้วมึงอ่า!” มันจ้องผมรอฟังคำตอบ แต่ผมไม่ตอบกลับก้มลงไปกดจูบปากมันอีกครั้ง…คนที่บอกผมว่าจะนอนแต่ทำไมตอนนี้ถึงสมยอมว่าง่ายจังเลยครับ
เฮ้ย!
จูบกับมันอยู่ดีๆ
ผมไม่ทันได้ตั้งตัวไอ้พายแรดก็ผลักผมจนล้มลงไปนอนราบกับเตียงก่อนที่มันจะเป็นฝ่ายขึ้นมานั่งคร่อม…
“คืนนี้ขอ…นอนอย่างเดียวได้ไหม!”
“เฮ้อ!!!”
ผมถอนหายใจอย่างเซ็งโลกมากๆ
เลยครับ ที่มันยอมให้ผมจูบง่ายๆ เมื่อกี้ก็เพราะอยากให้มันจบแค่จูบเท่านั้น
“เอียน!”
“เออ!
นอนไปดิ…” ทั้งๆ
ที่ตอนนี้ผมต้องการแต่ต้องยอมเพราะมันคงเหนื่อยและอยากนอนจริงๆ แน่
จุ๊บ///
ไอ้พายแรดก้มลงมาจูบที่หน้าผากของผมเหมือนว่าผมเป็นเด็ก
ก่อนที่มันจะนอนลงข้างๆ
แขนเล็กข้างหนึ่งโอบกอดผมเอาไว้ก่อนที่ใบหน้าเล็กจะซุกเข้ามาผมตะแคงข้างหันไปมองมันก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟหัวเตียง
สรุปคืนนี้ก็จบแค่จูบ…
แต่ไม่รู้ทำไม?
ผมถึงนอนหลับได้อย่างว่าง่ายทั้งๆ
ที่ก่อนหน้านี้ผมพยายามแทบตายก็ไม่หลับหรือเพราะไอ้พายแรดนอนกอดผมกันแน่นะ
“เฮ้อ!
ถ้าไม่มีมึงข้างๆ นอนกอดกูแบบนี้…มันจะเป็นยังไงวะ”
ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมสมองถึงคิดแบบนี้
แต่ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ ผมคงนอนไม่หลับแน่นอนครับ
งงตัวเอง!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น