PLEASE! #1 เพื่อนรัก… รักเพื่อน!

PLEASE! 1

เพื่อนรัก… รักเพื่อน!

อื้อ…

ผมร้องครางออกมาอย่างรำคาญเมื่อรู้สึกได้ถึงริมฝีปากร้อนๆ ของใครอีกคนที่คลอเคลียอยู่บริเวณคอของผม มันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ยังไงก็ไม่รู้สิครับ

“อย่ามายุ่งได้ไหม?”

ผมขึ้นเสียงไม่พอใจก่อนจะออกแรงผลักคนที่กำลังวุ่นวายกับคอผมให้ออกไป แต่ทว่ามันกลับไม่ยอมหยุดแถมยังรุกผมหนักกว่าเดิมจนต้องลืมตาตื่นขึ้นมา

อื้อ!

มันไม่ยอมให้ผมอ้าปากพูดอะไรเลยด้วยซ้ำก่อนที่ริมฝีปากบางสวยน่าจับจ้องและเป็นที่หมายปองของใครหลายๆ คนจะกดจูบลงมาที่ปากผมอย่างจัง มันทั้งกัดและขบเม้มจนผมรู้สึกเจ็บ…มือหนาข้างหนึ่งบีบปลายคางเพื่อให้ผมเผยริมฝีปากออกมาลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากควานหาความหอมหวานรับเช้าวันใหม่ มันอึดอัดและรู้สึกต้องการมากยิ่งขึ้น จากที่ขัดขืนในตอนแรกผลสุดท้ายกลับยอมสยบโดยง่าย

จนในที่สุดผมก็ได้ลมหายใจคืนมา…

“มอร์นิ่งคิส!”

“มอร์นิ่งคิสพ่องสิ…กูจะนอนไปไกลๆ ได้ไหม?”

ผมตะโกนด่ามันอย่างไม่พอใจหน้าหล่อยกยิ้มร้ายกาจก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง ทั้งๆ ที่ตอนนี้มันไม่มีอะไรปกปิดร่างกายกำยำแสนสมบูรณ์แบบของตัวเองเลยสักนิด

!!!

“คราวหลังไม่ต้องเสือกปลุกกูแบบนี้อีกนะ” ผมด่าตามหลังมันที่กำลังจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ

“เสียใจวะ! กูชินแล้ว” มันโผล่หัวออกมาพร้อมกับคำตอบที่ทำให้หมอนใบโตกระโจนไปยังหน้าประตูห้องน้ำแต่ทว่าไอ้เอียนกลับหลบมันได้

อย่าแปลกใจเลยว่าทำไมหรือเพราะอะไร? แต่เพราะผมกับมันเรามีอะไรกันทั้งๆ ที่เป็นเพื่อนกันและเราสองคนก็… ไม่ได้รักกัน!

แต่จะพูดให้ถูกผมรักมัน… แต่มันไม่ได้รักผม?

‘เรานะเพื่อนกัน… แค่ลืมตาตื่นขึ้นมามีมึงข้างๆ กูก็พอแล้วใจแล้ว… พาย’

‘แล้วถ้าวันไหนที่เรียนจบมึงแต่งงานไปละ?’

‘เดี๋ยวกูจะเอารูปมึงไปแปะไว้ในห้องแทน ตื่นมาจะได้เห็นไง ฮาๆๆๆ’

ทุกอย่างสำหรับมันคือคำว่าเพื่อน แต่ทุกอย่างสำหรับผมคือคำว่าแอบรักเพื่อน

ผมกับมันเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ บ้านผมกับมันอยู่ห่างกันไม่ไกลไปมากันได้สะดวก ผมกับไอ้เอียนเราสนิทกันและอยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่เรียนอนุบาลยันมัธยมจนตอนนี้ผมกับมันเข้ามหาลัยกันแล้ว

เราสองคนตัดสินใจมาเรียนต่อมหาลัยที่กรุงเทพฯ พร้อมกันแต่บ้านผมกับมันอยู่ภาคเหนือครับ…บ้านไอ้เอียนมันรวยโคตรๆ แต่บ้านผมปานกลางพอมีพอกิน ผมมีพี่ชายอยู่คนเดียวชื่อพีมันเรียนจบไปแล้วและก็ช่วยพ่อกับแม่ทำงานที่บ้านซึ่งจะเป็นสวนผลไม้ ส่วนไอ้เอียนมันมีน้องชายอยู่คนหนึ่งเหมือนกันครับชื่อเอมหมอนั่นติดผมเป็นพิเศษตอนนี้ก็เรียนอยู่มอหกแล้ว… ช่วงปิดเทอมสักทีพวกเราสองคนถึงจะได้กลับบ้าน!

ผมเลือกที่จะเรียนสถาปัตฯ  เพราะผมชอบธรรมชาติและศิลปะ ส่วนไอ้เอียนมันเลือกเรียนเกษตรครับแม้บ้านมันจะรวยแค่ไหนแต่หมอนี่มักติดดินจนเกินไปแถมไม่ชอบทำอะไรนอกจากนอน กิน เที่ยว… มันบอกว่าที่บ้านมีสวนผลไม้ก็ต้องเรียนอะไรเกี่ยวกับเกษตรแม้กิจการอื่นของบ้านมันจะมีอีกเยอะแยะก็ตามแถมประโยคของมันเหมือนพูดกระแทกผมที่ไปเลือกเรียนสถาปัตฯ แทนที่จะเป็นเกษตรแบบมัน

ตอนนี้ผมกับไอ้เอียนก็อยู่ปี4 กันแล้วอีกแค่ไม่กี่อึดใจเดียวก็จะเรียนจบกัน…แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอกครับมันอยู่ตรงที่…

ผมกับไอ้เอียนเรามีอะไรกัน!!

แถมครั้งแรกก็ตอนอยู่ปี1 แรกๆ นึกบ้าเพราะเมาด้วยละมั้งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ายอมมันไปได้ยังไงแต่ครั้งแรกขอบอกเจ็บโคตรๆ แทบเดินไปไหนไม่ได้เลย พอผมจะกดมันบ้างไอ้เวรนี่ดันตอกกลับมาซะเจ็บปวดเชียวครับ

‘มึงนะ! อยู่ให้กูกดคนเดียวก็พอแล้ว…’

เป็นยังไงละครับ! ผมเสียเปรียบและเสียหัวใจให้กับมันมาตลอดจนถึงตอนนี้กี่ปีแล้วเนี่ย และอีกอย่างผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ กับตัวเองก็ตอนที่เห็นมันจูบกับคนอื่นนี่แหละครับ ต่อหน้าต่อตาแถมตอนนั้นผมไม่ได้เมาแต่ไอ้เอียนเมาแล้วพอกลับมาถึงห้องมันก็จบผมกด…เป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ จนผมเริ่มมั่นใจว่าทุกครั้งผมสมยอมไม่ใช่ต้องการปลดปล่อยแบบไอ้เอียนมัน

L

กรรมเถอะครับ! ถ้าโลกนี้จะไม่ยุติธรรมขอใครสักคนที่รักผมและทำให้ผมลืมไอ้เอียนได้ก็เป็นพอ

“เชี่ยพายแรด!”

ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆ เสียงของไอ้เอียนก็ดังขึ้นมาข้างๆ หูผมเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นว่ามันยืนหัวโด่อยู่ตรงหน้าและมีผ้าขนหนูพันกายเพียงผืนเดียวพร้อมกับหัวที่เปียกโชก

“เออ!”

“เช็ดผมให้กูหน่อยดิ” มันว่าก่อนจะผลักผมให้ถอยหลังไปจากที่กำลังนั่งอยู่ก่อนจะโยนผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้แล้วร่างของมันก็นั่งลงตรงหน้าผม

“เช็ดเอง! กูจะไปอาบน้ำ…”

ผมปาผ้าขนหนูที่มันโยนมาให้ใส่หัวไอ้เอียนก่อนที่จะลุกขึ้นแต่ไอ้เวรนี่กลับดึงผมให้หันมามองหน้ามันก่อนที่จะใช้แรงอันมหาศาลผลักผมจนล้มลงไปนอนกองกับเตียงส่วนมันก็รีบขึ้นมานั่งคร่อมผมเอาไว้ทันที

“อยากเช็ดผมให้กู! หรือให้กูจับมึงกด…”

น้ำเม็ดเล็กๆ จากเส้นผมสีดำสนิทซอยสั้นดูเป็นทรงเข้ากับหน้าของมันหยดลงตรงหน้าผมทันที สติกลับมาก่อนจะตอบคำถาม ถ้ากูเลือกข้อสองกูก็บ้าเต็มทนแล้วเพราะเมื่อคืนก็แทบไม่ได้นอนให้หอกหักนี่หื่นจัดและยังอึดอีกต่างหาก

“เออ!”

“ตอบ…” ก็กูตอบแล้วยังไง? ไอ้เวรนี่ฟังภาษาคนไม่ค่อยรู้เรื่องถ้าตอบไม่ตรงกับที่มันถามจ้างให้ตายมันก็ไม่ยอมปล่อย

“ชะ…เช็ดผม!” ติดอ้างสิครับพอมันยื่นหน้าเข้ามาหาผมเรื่อยๆ คือแบบหุ่นมึงมันยั่วกูแต่เช้า =_=!

“ก็แค่เนี่ย! ทำอิดออด” มันลุกขึ้นไปจากตัวผมก่อนที่จะนั่งหันหลังให้ ผมยันตัวเองลุกขึ้นนั่งหยิบผ้าขนหนูขึ้นก่อนจะจะขยำไปที่หัวไอ้เอียนแรงๆ จนมันร้องจ๊าก

“มือหนักเป็นบ้า! ใครที่ไหนเค้าจะอยากเอาไปทำเมีย!!!”

“ไม่มีหรอก! มีแต่ไอ้เวรแถวนี้ที่ชอบเอากูทุกคืน” ผมตอบมันแบบจี๊ดใจดำมาก ไอ้เหี้ยคำพูดมึงแต่ละคำช่วยนึกถึงจิตใจกูบ้างจะได้ไหม? บางทีกูก็เจ็บเป็นนะ…

แต่มึงไม่เสือกเข้าใจอะไรเลย!! L

“ปากดี! รับรองคืนนี้อย่าได้นอน…”

มันขู่ผมเห็นๆ เลยครับและผมก็เงียบถ้าต่อปากต่อคำกับมันต่อรับรองมียาวแน่นอน ผมเช็ดผมให้ไอ้เอียนสักพักหัวมันก็เริ่มจะแห้งผมเลยหยุดก่อนจะเดินหายเข้าไปอาบน้ำ ตามจริงวันนี้ผมไม่มีเรียนหรอกครับแต่มีนัดกับไอ้พอเพียงมันว่าจะไปเที่ยวกัน ส่วนไอ้เอียนก็มีเรียนเที่ยงตามปกติเรียนเสร็จมันก็จะไปเที่ยวเจอกันอีกทีเที่ยงคืน…

ผมนอนแช่น้ำอยู่ในอ่างร่วมครึ่งชั่วโมงแล้วจะว่าไปวันนี้ผมแช่น้ำนานเป็นพิเศษเพราะอะไรหลายๆ อย่างทำให้ผมคิดมากละมั้ง…ผมสับสนในตัวเองและไม่เข้าใจด้วยว่าทำผมถึงรู้สึกรักมันได้ถึงขนาดนี้

“ถ้าเลือกได้! กูขอตายไปซะดีกว่า…”

“มึงได้ตายแน่ถ้าไม่ยอมขึ้นมาจากอ่าง!!!”

“เฮ้ย! เข้ามาได้ยังไง?”

“ประตูไม่ได้ล็อก แต่จะว่าไปมึงนี่ก็ขี้ลืมเป็นบ้า… คราวหลังถ้าอยู่คนเดียวก็เสือกล็อกด้วย กูเป็นห่วง!!!”

กูเป็นห่วง!

แค่นี้ใจกูก็เต้นแรงจนผิดปกติแล้ว ทำไมมึงต้องพูดจาให้ความหวังกุไปเรื่อยๆ แบบนี้วะ… เจ็บแต่ไม่จำเพราะผมมันทนเหมือนควายบางระจันไปซะแล้ว

ผมลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำเดินออกมาก็เห็นว่าไอ้เอียนกำลังเตรียมตัวที่จะไปเรียนทั้งๆ ที่ตอนนี้เพิ่งจะ 10 โมงกว่าๆ เองครับ

“มึงจะรีบไปไหน เรียนเที่ยงไม่ใช่เหรอ?” เช็ดผมตัวเองเดินตรงเข้าไปหามันที่นั่งอยู่ปลายเตียง ไอ้เอียนเสมองมาทางผมเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มแล้วลุกขึ้นยืน

“มีนัด!”

มันเดินยิ้มอารมณ์ดีออกจากห้องไปเสียงประตูที่ปิดลงกับเสียงหัวใจผมที่แตกสลาย…

เจ็บเป็นบ้า!!!!

ผมนอนราบลงกับเตียงก่อนจะควานหาไอโฟนเครื่องโปรดที่จะพังแหล่ไม่พังแหล่เพราะถูกไอ้เอียนปาเล่นเวลาที่มันโกรธหรือไม่พอใจผม…กดหาเบอร์โทรของไอ้พอเพียงทันที

“เชี่ยพอ…กูเจ็บ!” พอมันกดรับสายผมก็สวยไปหนึ่งดอกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา เสียงตะกุกตะกักของไอ้พอทำให้ผมรู้ว่ามันยังไม่ตื่น

“เออ! ทนเหมือนควายบางระจันไปเถอะมึง” มันตะโกนกลับมาน้ำเสียงก็ยังอู่อี้เหมือนเดิม

“จะทนไม่ไหวแล้วเชี่ย…ทำไมแอบรักมันเจ็บแบบนี้วะ” ผมร้องไห้สะอื้นยังกับคนบ้า

แอด!

อ๊ะ…

เสียงประตูห้องถูกผลักเข้ามาอย่างแรงก่อนที่ร่างของไอ้เอียนจะเดินเข้ามา มันเสมองมาทางผมเล็กน้อยก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวผมกระซิบให้ให้พอถือสายรอก่อนจะลุกขึ้นนั่งปาดน้ำตาตัวเอง ไอ้เอียนเดินกลับออกมาก่อนจะเดินเข้ามาหาผมที่นั่งมองมันอยู่

“เชี่ยพายแรด! แอบรักใครอ่า… ให้เค้าช่วยเปล่าตัวเอง!” มันยื่นมือข้างหนึ่งมาหยิกแก้มของผมก่อนจะส่ายไปมาจนรู้สึกเจ็บ ผมปัดมือมันทิ้งก่อนจะตะโกนด่า

“ไปตายซะ! รีบๆ ไสหัวออกไปเลยนะ”

“ฮาๆๆๆ ทำเหวี่ยง… ขอให้รักสมหวังนะครับเพื่อนรัก!!!!!!”

เสียงประตูห้องถูกปิดลงพร้อมกับร่างของไอ้เอียนที่หายไป…

มันจะสมหวังได้ยังไงในเมื่อคนที่กูรัก มันไม่เคยรักกู… แถมคนๆ นั้นเสือกเป็นมึงอีกเชี่ยเอียน!!!

ผมเกลียดคำว่า ‘เพื่อนรัก’ ที่สุด เพราะมันทำให้ผม ‘รักเพื่อน’

“เฮ้ย! ไอ้พายน้ำตาตกในตายรึยังวะ” ผมได้ยินเสียงตะโกนของไอ้พอผ่านจากสายโทรศัพท์ที่ยังไม่ถูกตัดหยิบมันขึ้นมาก่อนจะตอบคำถามเพื่อน

“เกือบตายกับคำว่าเพื่อน…”

“ทนทำไม!”

“กูรัก! ตอนไหนก็ไม่รู้…แต่รักไปแล้ว”

“เออ! ไอ้ควายเผือก… งั้นอีกชั่วโมงเจอกันที่ร้านเดิมกูจะพามึงไปแรดให้หายแซด” ผมไม่ทันได้ตอบอะไรไอ้พอก็กดวางสายทันที ผมนั่งร้องไห้อยู่สักพักก็ลุกขึ้นไปแต่งตัวทำทุกอย่างให้ช้าเพื่อรอเวลาแต่จะว่าไปผมก็ควรรีบและออกไปได้แล้วสินะ เพราะอยู่ในห้องนี้นานๆ แล้วมันเจ็บ

ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน มุมไหน ก็มีแต่รูปของไอ้เอียนเต็มห้องไปหมด!!! พอเปิดมาเปิดประตูตู้เสื้อผ้าก็ดันมีรูปมันแปะอยู่ ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าเค้าจะคิดค่าปรับไหมเพราะไอ้รวยมากมันซื้อคอนโดเป็นของตัวเองเอาไว้ส่วนผมก็แค่ผู้อาศัยมันไล่เมื่อไหร่ก็ต้องไป L

แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเดินออกมาแปะแป้งเสริมหล่อที่ดูยังไงก็เกือบสวย… พอจะเปิดประตูห้องรูปไอ้เอียนก็โผล่มาอีกดีอย่างที่มันถ่ายคู่กับผม!!!

ล็อกห้องเสร็จเรียบร้อยผมก็ลงไปด้านล่างเพื่อที่จะเดินไปยังป้ายรถเมล์ โดยปกติถ้าวันไหนที่ผมมีเรียนพร้อมไอ้เอียนก็จะได้ติดรถมันไปมหาลัยแต่ถ้าไม่ผมก็นั่งวินหรือไม่ก็รถเมล์แล้วแต่อารมณ์และความสะดวก แต่ส่วนมากไอ้พอจะขับรถมารับผมซะมากกว่าครับ

ยืนรอรถเมล์อย่างใจจดใจจ่อสักพักมันก็มาผมเดินขึ้นไปนั่งที่ริมหน้าต่างซึ่งมีที่นั่งแค่คนเดียวหยิบไอโฟนเน่าๆ ขึ้นมาก่อนจะเสียบหูฟังแล้วก็ฟังเพลง ผมฟังมันไม่ทันจบเสียงของเทคโนโลยีที่เรียกว่าไลน์ก็ร้องเตือน

เอียนเลว : เฮ้ย! เย็นนี้กูจะกลับห้องเร็วจะแดกอะไรไหมเดี๋ยวซื้อไปฝาก…

ผมเจ็บจังเลยครับ มันใส่ใจผมดูแลผม แต่แค่ทำทุกอย่างในฐานะเพื่อนก็เท่านั้น!

พายแรด : เย็นนี้ไม่อยู่ห้อง! กูมีนัด…

ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับว่าทำไมชื่อไลน์ผมกับมันถึงเป็นแบบนี้ ก็เพราะไอ้เอียนเป็นคนตั้งส่วนผมก็แอบเอาของมันมาตั้งบ้าง มันเห็นแรกๆ ก็บ่นแต่พอผมบอกว่าถ้ามันเปลี่ยนผมก็จะเปลี่ยน มันเลยยอม…

เอียนเลว : ไปไหน? ไปกับใคร? กลับก่อนเที่ยงคืนไหม? ไม่งั้นกูเฉาตาย…

ผมแอบดีใจนะครับที่มันถามว่าไปไหน ไปกับใคร? แต่จุดประสงค์สุดท้ายผมกลับยิ้มอย่างเจ็บปวดเพราะในสมองมันมีแค่เรื่องเดียว

พายแรด : ผัว!!

เอียนเลว : พายแรด! แมร่ง!

ผมไม่ได้กดอ่าน…แต่ก็เห็นว่าไอ้เอียนพิมพ์ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วซึ่งมันด่าผมว่าแรดแต่จะว่าไปผมชินแล้ว แถมไอ้คำสบถตอนท้ายเพื่ออะไรครับ…

เลือกที่จะไม่สนใจก่อนจะเลื่อนเพลงฟังไปเรื่อยๆ จนสุดท้ายมาหยุดอยู่ตรงเพลง…

เพื่อนรัก รักเพื่อน

เมื่อเพื่อนรักกลายเป็นว่ารักเพื่อน
ฟังแล้วดูเหมือนว่าใกล้กัน
จริงจริงแล้วคำนั้นมันห่างไกล
เมื่อความรักฉันเป็นเหมือนอากาศ
ที่คอยเคียงข้างเธอเรื่อยไป
ไม่เคยเห็นเลยใช่ไหม ว่าใครรักเธอ

ตอกย้ำกันจริงๆ เลยนะ… ย้ำเข้าไป ย้ำให้เจ็บให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยสิ!!! L

ผมกำลังเดินผ่านผู้คนในห้างฯ ดังแห่งหนึ่ง… ทุกคนล้วนแล้วแต่หันมามองผมอย่างกับว่าเป็นตัวประหลาดแนะครับ ผมไม่สนใจรีบเดินไปยังร้านอาหารที่นัดไว้กับไอ้พอเพียง ขนาดผมรีบแล้วนะครับแต่มันมานั่งรอผมหน้าเสล่อเชียวครับ

“มาช้านะมึง!” มันพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าของผม ผมเลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามกับมันก่อนจะยิ้มให้

!!!

“ไม่ต้องเสือกยิ้ม ถ้าในใจมึงร้องไห้อยู่” ผมเกลียดไอ้พอเพียงชะมัดเลยครับ ทำไมมันถึงพูดจาแทงใจดำผมได้ขนาดนี้นะเนี่ย

“เรื่องของกู…”

“ปากดี! เดี๋ยวก็โทรมาร้องไห้กับกูอีกหรอก ฮาๆๆๆๆ”

ป๊าบ!

ผมยื่นมือข้างหนึ่งไปตบหัวไอ้พอเพียงทันทีเมื่อมันหัวเราะรวนกับสภาพจิตใจของผมในตอนนี้ เรานั่งคุยกันสักพักมันก็พาผมออกจากห้างฯ ทั้งๆ ที่ผมเพิ่งจะเข้ามาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำไป พอถามว่าจะพาไปไหนมันก็ไม่ยอมบอกแถมตอนนี้ผมกับมันก็เตร่กันจนฟ้ามืดแล้ว

“พากูมาที่ไหนเนี่ย?”

“พามาแรด!” มันยิ้มหวานหน้าตายมากเลยทีเดียว ก่อนจะลุกจากรถผมจึงต้องรีบลงตามก่อนจะวิ่งไปหามันที่กำลังเดินนำเข้าไปด้านไหน

“ไม่ต้องตกใจที่นี่ผับพี่กูเอง อิอิ J”

ตั้งแต่รู้จักกันมาถึงผมจะรู้ว่ามันมีพี่ชายและฐานะทางบ้านที่ดีพอสมควร แต่ผมก็ไม่รู้รายละเอียดมากนักเพราะมันเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด

“พี่มึงชื่ออะไรวะ?”

“พอดี!”

ตระกูลพอหรือไงวะเนี่ย? ไอ้พอเพียงจูงมือผมก่อนจะลากเข้าไปข้างในซึ่งตอนนี้คนยังไม่เยอะเท่าไหร่หรอกครับเพราะยังไม่ใช่เวลาผับเปิด จะมีก็แต่พนักงานมากกว่า ไอ้พอลากผมขึ้นบันไดไปชั้นบนก่อนจะมาโผล่อยู่ที่ห้องๆ หนึ่งซึ่งพอเปิดประตูเข้ามาก็เห็นว่าพี่ชายมันกำลังนั่งอยู่ด้านใน

หล่อ…

แม้จะมีโครงหน้าคล้ายๆ กับไอ้พอเพียงก็ตามแต่ไอ้หมอนี่มันออกจะหน้าสวยซะมากกว่า ส่วนพี่ของมันก็น่าหล่อเข้มแถมโหด!

“ใครนะ?”

“เพื่อนกู ชื่อพาย…” พี่น้องคู่นี้เค้าคุยกันเหมือนเพื่อนเลยนะครับ ผมยกมือไหว้พี่ชายของไอ้พอเพียงในฐานะที่เค้าอายุมากกว่าพี่มันรับไหว้ก่อนจะชวนผมนั่งลง

“นึกยังไงถึงมาที่นี่”

“อยากพาเพื่อนมาแรด”

“ปากมึงเหรอนั่น!” ไอ้พอเพียงไม่สนใจสายตาดุๆ ของพี่ชายมันซะด้วยซ้ำแต่ผมนี่สิเห็นรังสีความวุ่นวายมาแต่ไกลเลยละครับ

“ว่าแต่เรานะ คิดยังไงถึงไปคบไอ้พอเพียง!”

ถามโคตรตรงเลยครับพี่ ผมก็ยิ้มสิครับ…

“ผมไม่ได้คิดหรอกครับ แต่เห็นว่าเราคล้ายกันมั้งเลยคบๆ ไป” ผมตอบพี่พอดีไปตามความรู้สึกนึกคิดพี่มันเองก็ยิ้มแล้วพยักหน้าก่อนจะก้มลงไปทำงานต่อ

“โธ่! ไอ้พาย… กูจะถือว่ามึงชมละกัน”

หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนถึงเวลาผับเปิดไอ้พอเพียงมันก็ลากผมลงไปนั่งดื่ม สายตาทุกคนกำลังจับจ้องมาที่พวกเราสองคน แต่ผมว่ามองไอ้พอคนเดียวมากกว่าก็ตอนนี้มันเล่นดื่มหนักกว่าผมแถมยังเต้นเป็นเจ้าข้าว แค่เวลาไม่ถึงชั่วโมงมันก็เมาซะแล้ว -_-*

“จะให้พี่ไปส่งบ้านไหม?” เสียงของพี่พอดีดังขึ้นมา ผมเงยหน้าไปมองก่อนจะส่ายหัวเป็นคำตอบแม้ว่าตอนนี้ผมจะรู้สึกมึนๆ นิดหน่อยก็ตาม… แต่ผมก็ยังโอเคและกลับบ้านเองได้

“ผมยังไหวฮะ! พี่รีบพาไอ้พอเพียงกลับไปก่อนที่มันจะอาละวาดดีกว่า”

“งั้นกลับดีๆ ละ”

“ครับ”

พี่พอดีหิ้วตัวไอ้พอเพียงออกไป เท่านี้ก็เหลือแค่ผมคนเดียวที่กำลังนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย…และคิดว่าตอนนี้ไอ้เอียนกำลังทำอะไรอยู่?

เอียนเลว : ทำไมไม่อ่านไลน์กู นั่งแรดอยู่ที่ไหนละ?

มือถือผมสั่นขึ้นมาพอหยิบมาดูก็เห็นว่าไอ้เอียนส่งไลน์เข้ามาเมื่อ 10 นาทีก่อน… ผมเปิดอ่านก่อนจะตอบคำถามมัน

พายแรด : ไม่อยากอ่าน… เรื่องของกู!

“งั้นเหรอ?”