PLEASE! 3
เกลียดความอ่อนโยน!
[พาย]
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็รู้สึกราวกับว่าสมองทั้งสองข้างมันหนักอึ้งไปหมด
พอหันไปมองคนข้างๆ
ก็เห็นว่ามันยังหลับอยู่ผมจึงลุกจากเตียงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที สภาพแบบนี้เมื่อคืนผมคงบ้าอำนาจสั่งให้ไอ้เอียนมันสระผมให้อีกแน่นอน
ต่อให้มันจะไม่ยอมยังไงสุดท้ายก็ต้องยอมอยู่ดี
พอตื่นเช้ามาเป็นยังไงละ? ปวดหัวอีกจนได้แถมวันนี้ผมก็ขาดเรียนไม่ได้ด้วยสิ…
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จก็ต้องแบกสังขารตัวเองออกมาแต่งตัว ผมสายมากแล้ว…ไอ้เอียนก็ไม่ยอมตื่นมาปลุก
แถมวันนี้มันก็มีเรียนเที่ยง
อิจฉาชะมัดผมมีเรียนเช้าเกือบทุกวันดีนะที่ยังมีวันหยุดบ้าง
L
แต่งตัวเสร็จเก็บของเตรียมตัวจะออกจากห้องเสียงอู่อี้ของไอ้เอียนก็ดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะลุกขึ้นนั่งมองมาทางผม
“กูไปเรียนแล้วนะ” หันไปบอกมันก่อนจะก้มลงไปใส่รองเท้า
“มานี่หน่อยสิ!” น้ำเสียงของมันอ่อนๆ ผมหันไปมองแล้วขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ
“อะไร! กูรีบสายแล้ว”
ไม่ยอมทำตามที่มันบอก
พอใส่รองเท้าเสร็จก็จะรีบออกจากห้องแต่เสียงของไอ้เอียนกลับออกคำสั่งขึ้นมาอีกครั้ง
“มานี่!!! ถ้าไม่อยากถูกจับกดแล้วอดไปเรียน”
ผมเกลียดคำขู่นี้ของมันชะมัดเลยครับ
เม้มปากเข้าหากันอย่างเหนื่อยหน่ายหัวใจก่อนจะหันหลังกลับมาแล้วเดินตรงไปหาไอ้เอียนที่ขอบเตียงฝั่งที่มันนั่งอยู่
“อะไร?” น้ำเสียงไม่พอใจมาก แต่ไอ้บ้านี่กลับไม่สนใจ…มันก้มลงไปหยิบอะไรสักอย่างที่ลิ้นชักข้างๆ
ขอบเตียงก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา
“ยื่นหน้ามาสิ”
“ยื่นทำไม?”
“กูสั่ง!!”
ผมเกลียดคำขู่ของมันที่ขัดคำสั่งไม่ได้ชะมัดเลยครับ… ทำตามที่มันบอกอย่างเซ็งๆ
พรึบ!!!
แต่จู่ๆ ไอ้เอียนกลับทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้นมาทันทีเมื่อมันสวมหมวกไหมพรหมสีเหลืองแต้มสีสันต่างๆ
ไปด้วยดูยังไงก็แบ๊วชะมัดยากเลยอะ…
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะหน้าร้อนผาวไปหมด ถ้าแดงขึ้นมาละซวย!
จุ๊บ!!!
มือทั้งสองข้างของมันรั้งใบหน้าของผมเอาไว้ก่อนที่ริมฝีปากสวยที่คอยแกล้งผมอยู่ตลอดเวลาจะประทับจูบลงบนหน้าผากมนของผมอย่างนุ่มนวล
และเลื่อนออกไปอย่างช้าๆ ระดับสายตาของเราประสานกันจนผมรู้สึกแปลกๆ กับหัวใจตัวเอง
“หน้าแดงแฮะ! ไข้ขึ้นหรือเปล่า”
มันไม่ได้หยุดแค่พูดแต่รั้งใบหน้าของผมเข้าไปแตะกับหน้าผากของมันอีกครั้ง
ถ้ามึงไม่หยุด…อีกไม่กี่วินาทีหัวใจกูคงจะออกมาเต้นข้างนอกแน่นอน!!!!
L
“ตัวรุมๆ แต่คงไม่เป็นอะไรมาก เรียนเสร็จก็รีบกลับมาพักผ่อนซะละ!” มันยื่นหน้าออกไป
ผมเองก็เอาแต่ยืนอึ้งกับท่าทางแสนอ่อนโยนของมันชะมัดเลย
!!!
“ฟังกูอยู่ไหม?”
“เออ! รู้แล้ว…” รีบเด้งตัวเองให้ยืนตรงทันทีก่อนจะหันหลังให้มัน
ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสีหน้ามันเปลี่ยนไปมากแค่ไหน
ผมรู้แค่ว่าต้องรีบออกจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด
“เอียน…”
ก่อนจะก้าวขาออกจากห้องผมก็เรียกชื่อมันพร้อมทั้งหันไปมอง ใบหน้าหล่อจ้องผมงงๆ
เล็กน้อย
“หือ!”
“ทำดีกับกู ทำไม?” นั่นนะสิ…ผมอยากรู้ แม้คำตอบจะทำให้ผมเจ็บปวดก็ตาม
“ก็มึงเป็นเพื่อนกูนี่” มันยิ้มพร้อมกับคำตอบที่โคตรจะจริงใจ…
ถ้ามึงโกหกกูสักนิดแล้วตอบในทำนองอื่นที่ไม่สอดคล้องกับคำว่าเพื่อน กูก็ยอม…เพราะมันจะทำให้กูเจ็บน้อยลงกว่าเดิมนิดหน่อย!
ผมเกลียดความอ่อนโยนของมัน ที่เกิดขึ้นมาเพราะคำว่าเพื่อน…
“อืม!” ผมฝืนยิ้มให้กับมันก่อนจะเดินออกมาจากห้อง
น้ำตาล่วงทันทีเมื่อประตูถูกปิดลง…เจ็บชะมัด! มันคือความเจ็บปวดที่รู้สึกแย่จังเลยครับ
ตอนนี้ผมกำลังยืนรอไอ้พอเพียงอยู่ที่หน้าคอนโดเพราะโดยส่วนใหญ่มันจะเป็นคนมารับผม
แต่ถ้าวันไหนที่ผมมีเรียนตรงกับไอ้เอียนหรือวันไหนที่มันมีนัดเวลาพร้อมผมมันก็จะให้ผมติดรถไปด้วย…
ผมยืนตีหน้าเศร้าอยู่หน้าคอนโดสักพักเสียงแตรรถของไอ้พอก็ดังขึ้น
ผมเดินไปหาก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถมันมองผมเหมือนกับคนแปลกหน้าก่อนจะยิ้ม
“มึงคิดยังไงถึงใส่หมวกนี้มา” มันถามก่อนจะออกรถ
“กูไม่ได้คิด ไอ้เอียนมันคิด”
เสมองออกไปนอกรถดูความวุ่นวายในเช้าวันใหม่ที่น่าจะสดใส แต่แสนเศร้าใจของผม
“มันบอกให้มึงใส่ว่างั้น”
“มันใส่ให้!”
“เฮ้อ!!!”
พอได้รับคำตอบจากปากของผมไอ้พอเพียงก็ถอนหายใจยาวยืด ผมเลยต้องหันไปมองหน้ามัน
“อะไร?”
“เจ็บไหมวะ? กูละเชื่อมึงเลยไอ้พาย…”
ผมฝืนยิ้มให้กับมันก่อนจะเอนหลังนอนลงกับเบาะเพื่อพักสายตาทั้งๆ
ที่ตอนนี้ก็ใกล้จะถึงมหาลัยแล้ว
“ไม่รู้สิ! แต่เกลียดมันชะมัดที่ชอบทำตัวอ่อนโยนแบบนี้”
หลบตาลงเพราะตอนนี้ผมรู้สึกอยากร้องไห้อีกแล้ว
น้ำตามันเอ่อล้นไปหมดแต่พยายามฝืนเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมา
“ร้องไห้มาเถอะก่อนที่จะไปถึงมหาลัย!”
สุดท้ายผมก็ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอย่างที่ไอ้พอเพียงแนะนำ…
ผมนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นสักพักเสียงไลน์ก็ดังขึ้น
ปาดน้ำตาตัวเองทิ้งไปก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู…
เจ็บเข้าไปอีกครับ!!!
เอียนเลว : เมื่อเช้ามึงลืมกินยาใช่ไหม?
ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงถามแบบนี้ แต่จะว่าใช่ไหมมันก็ใช่นั่นแหละครับ
ผมรีบจนไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรก่อนดี…
ผมกำลังจะพิมพ์ตอบมันไป แต่ไอ้พอเพียงกับแย่งไอโฟนเน่าๆ ผมไปเฉยเลยครับ
“ถ้าเห็นแล้วเจ็บก็อย่าไปสนใจ กูว่ามึงเลิกรักมันแล้วหาคนใหม่ได้แล้ว”
แพระ!!!
ไอ้เชี่ยพอเพียงมันเลื่อนกระจกรถลงมาก่อนจะทิ้งลกรักแสนจะเน่าของผมลงพื้นถนนพร้อมทั้งเลียวรถเข้าประตูมหาลัย
พอหันไปมองก็เห็นว่าไอ้เน่าลูกรักของรถที่ขับตามหลังมาเหยียบซะละเอียดไม่เหลือซากเลยครับ
L
“ไอ้เชี่ย! กูไม่มีตังค์จะซื้อใหม่หรอกนะ…” หันไปตะโกนด่ามัน อารมณ์เสียมากครับ…อยากจะร้องไห้อีกล้านรอบ
“เดี๋ยวกูซื้อให้!”
“ไอ้ควาย! มึงคิดเหรอว่ากูจะไม่ได้เจอมันอีกในเมื่อกูอยู่คอนโดมัน
ต่อให้ซื้อมือถือใหม่อีกสักล้านเครื่องมันก็ต้องเอาเบอร์กูไปอยู่ดี
ต่อให้พยายามมากแค่ไหนกูกับมันก็ต้องเจอหน้ากันทุกวัน แล้วแบบนี้กูจะตัดใจได้ไหม?”
ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องตะโกนใส่หน้าไอ้พอด้วย แต่ตอนนี้ผมอึดอัดมากและอยากร้องไห้…แต่ผมก็ร้องไปแล้วละครับแถมคำพูดมากมายเมื่อกี้ก็เรียกน้ำตาผมซะเยอะแยะเลยทีเดียว
“อ๊ะ! เอ่อ…”
“อะ…อึก ฮือๆ กูขอโทษ! แต่กูอึดอัด”
ไอ้พอเพียงยื่นมือข้างหนึ่งของมันมาตบไหล่ของผมเบาๆ เหมือนว่ากำลังปลอบใจอยู่
ผมฟุบหน้าเข้ากับฝ่ามือทั้งสองข้างของตัวเองร้องไห้สะอื้นหนักมาก
ดีอย่างที่ตอนนี้พวกเราสองคนยังไม่ลงจากรถแม้ว่าไอ้พอจะจอดรถแล้วก็ตาม
“กูเข้าใจ…แล้วมึงจะเอายังไงต่อ
ไปอยู่กับกูไหม?”
“กูทิ้งมันไม่ได้หรอกนะ!”
“เอ้า! ไอ้เวร…
เฮ้อ! กูละเชื่อมึงเลย”
ผมว่าไอ้พอมันคงเหนื่อยกับผมมากแน่ๆ ถึงได้ถอนหายใจออกมาหลายรอบแบบนี้
แต่ผมก็ทำอย่างที่มันแนะนำไม่ได้จริงๆ นั่นแหละครับในเมื่อตอนนี้ผมรักไอ้เอียนมาก
รักถึงขนาดยอมเจ็บแถมทนยิ่งกว่าควายอีกต่างหาก
!!!
“งั้นกูว่ามึงลองหาใครสักคนมาคุยเผื่อจะช่วยได้บ้าง”
ผมปาดน้ำตาของตัวเองก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้พอ
“ใคร?”
“หน้าอย่างมึงหาได้ง่ายๆ แต่มึงไม่ยอมหา!!!”
“ก็กู…”
“เลิกพูดว่ารักไอ้เอียนสักที! กูฟังแล้วอยากจะฆ่ามันที่โง่เหมือนควาย แทนที่จะทนเหมือนควายแบบมึง…” มันชมหรือด่าผมครับ =_=!
วันนี้ทั้งวันผมนั่งเรียนสมองไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลยครับ
แถมอาจารย์ยังสั่งงานอีกต่างหาก… ผมไม่มีอารมณ์จะทำดีอย่างที่กำหนดส่งอาทิตย์หน้าในคาบเรียน =_=!
เฮ้อ!
ผมไม่อยากนับเลยด้วยซ้ำว่าวันนี้นั่งถอนหายใจไปแล้วกี่ครั้ง แต่ที่แน่ๆ
ทุกครั้งไอ้พอจะหันมามองพร้อมส่งสายตาจิกกัดมาให้จนผมไม่อยากจะมองหน้ามันกลับแล้วครับ
แถมสภาพตอนนี้ยังรู้สึกแย่กับอาการปวดหัวของตัวเองหมวกที่ใส่อยู่ก็ไม่ได้ถอดแต่อยากจะบอกว่ามันคือจุดเด่นมากๆ
เลยทีเดียว
“พายน่ารักอ่า…” เสียงเพื่อนในคลาสดังขึ้นมาจากด้านหลังพร้อมกับยื่นอมยิ้มมาให้ผม
“ให้ทำไม?” ผมถามจ้องหน้ามัน
“อยากให้ วันนี้มึงน่ารัก” อยากถีบหน้ามันเหลือเกินแต่ก็ยอมรับอมยิ้มนั้นมา
หลังจากที่เลิกคลาสเรียนวันนี้ผมรู้สึกถึงความเปลี่ยนไปของตัวเองมากมายตรงที่ทุกคน
ที่เดินผ่านหน้าผมจะหันมายิ้มให้ส่วนบางคนก็จะถืออมยิ้มมาฝาก
J
-_-*
“มึงว่าวันนี้ทุกคนแปลกไปไหม?” ผมหันไปถามไอ้พอเพียงที่เดินยิ้มอยู่ข้างๆ
“แปลกตรงไหน”
“ก็แปลกตรงที่พวกมันถืออมยิ้มติดมือมาให้กู พร้อมกับคำชมที่ว่าน่ารัก!!!” ผมกับไอ้พอเพียงหยุดเดินแล้วหันไปมองรอบๆ
ไม่อยากจะบอกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังกลายเป็นจุดเด่นหรือเพราะหมวกไหมพรหมสีเหลืองที่ผมใส่อยู่ตอนนี้
“มึงคงน่ารักจริงๆ”
“แต่กูว่าไม่น่าใช่…”
“งั้นเหรอ? กูว่ามึงน่ารักดีออก”
ไอ้พอเพียงยิ้มขำเดินออกไปปล่อยให้ผมยืนเงิบกับคำพูดของมัน ผมหันไปมองรอบๆ
ฝืนยิ้มให้กับเพื่อนๆ ทุกคนที่ส่งยิ้มมาให้
“เฮ้ย! ไอ้พายหยุดก่อน”
“อะไรของมึง?” ผมหยุดเดินก่อนจะถามไอ้ทีเพื่อนร่วมห้อง
มันยิ้มก่อนจะยื่นมือถือมาตรงหน้าของผม
“ดูดิ! นี่มึงปะวะ… แมร่งโคตรน่ารัก”
ไอ้ทียื่นมือถือของมันมาให้กับผมพร้อมทั้งรูปที่ถูกโพสไว้ในเฟสบุ๊คผ่านมือถือของมัน
รูปกู!!!!!!
กร๊าดดดดดดดดดด! พายแรด
สภาพตอนผมเมาแล้วถอดเสื้อ…แมร่ง! รูปนี้ไม่มีใครเคยได้เห็นมาก่อนจะมีก็แต่ไอ้พอเพียงเพราะมันเป็นคนถ่าย
แต่ผมสั่งให้มันลบไปแล้วนี่ครับ
กูจะเป็นลม…
549 LIKE…
เพิ่งอัพไปเมื่อ 3 ชม.ก่อน
และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่รีเฟรช…อย่าแปลกใจเพราะเพื่อนในเฟสผมมีเยอะจนจะล้นทะลักออกมาแล้วละครับ
‘ผมโสดนะครับ! ใครอยากเดทกับผม… แค่ส่งอมยิ้มมาให้พร้อมกับคำว่า ‘น่ารัก’ ผมจะรับไว้ทุกน้ำใจ
ปล.คืนนี้ผมจะมาประกาศชื่อผู้โชคดีที่ได้ออกเดทกับผมนะครับ’
“ไอ้เชี่ยพอเพียงกูจะฆ่ามึง!!!”
ผมไม่สนใจไอ้ทีก่อนจะวิ่งตามไอ้พอไป
แต่แมร่งไอ้เพื่อนเวรมันวิ่งหายไปไหนแล้วละครับ… ทำผมไว้แสบมากๆ แผนมันชัวร์ที่โยนไอโฟนเน่าลูกรักผมแล้วอัพรูปนี้ของผมผ่านมือถือมัน
อีกอย่างมันมีทั้งอีเมล์และรหัสผ่านผมเลยละครับ!!!
“อย่าให้กูเจอนะ แมร่งจะกระทืบให้!”
ฮึย!
เจ็บใจชะมัดเลยครับ แล้วแบบนี้ผมจะกล้าเดินออกจากมหาลัยไหม?
เพื่อนในเฟสผมที่อยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่น้อยๆ
งื้ออออออออออ!
ไอ้พอเพียงเล่นพายแรดแล้วไงละ?
ผมยอมแพ้ก่อนจะหาหนทางเดินออกจากรั้วมหาลัยนี้โดยการใช้เส้นทางลัดที่ผู้คนมีน้อยและไม่ค่อยจะมี
แม้เส้นทางนั้นจะผ่านตึกของพวกเกษตรก็ตาม… แต่ขอร้องพลีสอย่าให้เจอไอ้เอียนเลยครับถึงมันจะมีเฟสผมแต่มันไม่ค่อยได้เล่น
จะว่าไปมันไม่เล่นเลยด้วยซ้ำ!
มือทั้งสองข้างรีบดึงหมวกที่ไอ้เอียนใส่ให้เมื่อเช้าลงมาปิดหน้าตัวเองเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกจับจ้องจากสายตาของคนอื่น…
หมับ!
ผมรู้สึกได้ทันทีว่าคอของตัวเองถูกดึงรั้งเอาไว้จากลำแขนแข็งแกร่งของใคร?
ผมรู้สึกอึดอัดมากเลยทีเดียวแต่ทว่ากลิ่นกายที่ได้สัมผัสกลับทำให้ผมรู้ว่าคนๆ
นั้นคือใคร?
“แรด! มาหาเหยื่อถึงที่นี่เลยเหรอ”
ไอ้เอียนกระซิบถามข้างๆ หูผมด้วยน้ำเสียงต่ำเหมือนดูถูก
หัวใจหล่นวูบทันที… พูดแบบนี้ท่าทางมันจะเห็นภาพนั้นแล้วสินะ L
“คงจะใช่!” แรงกอดกระชับที่คอผมแน่นขึ้นเมื่อคำตอบถูกเอ่ย
มันจะโกรธทำไมในเมื่อเริ่มก่อนแท้ๆ
เจ็บจังเลย!
“แบบนี้คงต้องสั่งสอน!”
มันไม่ได้แค่พูดอย่างเดียว
แต่ไอ้เอียนกลับกระชากตัวผมให้หันกลับไปมองหน้ามันพร้อมทั้งยื่นหน้าเข้ามาหา
ผมรู้สึกใจเต้นแรงและกลัวกับแววตานี้มากแม้อยากจะถอยมากแค่ไหนก็ทำไมไม่ได้เพราะแผ่นหลังของตัวเองมันแนบชิดกับผนังตึกไปซะแล้ว
แถมแถวนี้ยังดูเงียบไม่มีผู้คนเดินผ่านไปมาอีกต่างหาก
"”ถอยออกไปห่างๆ กูซะ!”
“หึ! คิดว่าจะสั่งกูได้งั้นเหรอ?”
!!!
ผมจ้องหน้ามันไม่ชอบใจกับแววตานี้เลย… เพราะแววตาของไอ้เอียนกำลังทำให้หัวใจของผมรู้สึกแย่…!!!
“พายแรด!”
มันไม่ได้ทำอย่างที่ผมคิดเอาไว้
แต่ไอ้เอียนกลับก้มหน้าลงมาก่อนจะเอาหน้าผากของมันแตะที่หน้าผากของผมเท่านั้นเอง
ลมหายใจอ่อนๆ ของมันทำให้ผมรู้สึกหน้าร้อนผาวไปหมดทั้งตัวเลยทีเดียว
-/////////////////-
“ตัวร้อนขึ้น… กลับห้องไปซะ!”
มันถอยหลังออกไปก้าวหนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสนอ่อนโยนที่ผมโคตรจะเกลียด
“กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
เบือนหน้าหนีสายตาของมันก่อนจะเอียงตัวตามไปด้วยขืนผมยืนมองหน้ามันอยู่นานๆ มีหวังใจเต้นผิดปกติไปมากกว่าเดิม
“ปากแข็ง!”
ไอ้เอียนพูดก่อนจะยืนพิงตึกข้างๆ ผมกลิ่นควันบุหรี่โชยมาแต่ไกล
ไอ้เอียนมันเป็นคนไม่ค่อยชอบสูบบุหรี่สักเท่าไหร่เว้นแต่มันจะเครียดก็เท่านั้น
“มึงเครียดอะไร?” ผมหันกลับไปมองหน้ามัน
ไอ้เอียนไม่ได้หันกลับมามองผมนอกจากจะยืนสูบบุหรี่อยู่อย่างนั้นใจจริงผมไม่อยากให้มันจูบเลย
หมับ!
ยื่นมือไปกระชากบุหรี่ออกมาจากปากของมันก่อนจะทิ้งลงพื้นตามด้วยบาทาของผมที่ขยี้มันจนเละ…เงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นว่าไอ้เอียนกำลังจ้องผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
“อยากตาย!”
“มึงนั่นแหละจะตายถ้าสูบเข้าไปเยอะๆ เครียดก็ไปหาที่ระบายสิ
สูบบุหรี่มันใช่เรื่องที่ไหน?” ผมไม่กลัวคำขู่ของมันแถมยังด่ามันกลับซะยาวเลยด้วยครับ
“เมียกูก็ไม่ใช่! แม่ยิ่งไม่ใช่ใหญ่… อย่ามายุ่ง!!!”
ไอ้เอียนตะโกนใส่หน้าผมอารมณ์ของมันในตอนนี้เดาใจยากมากๆ เลยครับ… แต่คำพูดที่เรียกน้ำตาในใจของผมได้ดีคงเป็นคำว่า
‘เมียก็ไม่ใช่!’ แล้วที่กูกับมึงมีอะไรกันเค้าเรียกว่าอะไร
หรือกูจะเป็นได้แค่ที่ระบายอารมณ์ของมึง!
มึงเสมองไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้มันเห็นแววตาของผมก่อนที่ขาทั้งสองข้างจะออกแรงก้าวเดิน
แต่ทว่าไอ้เอียนกลับกระชากผมให้หันมามองหน้ามันพร้อมทั้งกดผมให้ติดกับผนังตึก
“จะไปไหน? คิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ งั้นเหรอ?”
มันก้มหน้าต่ำเข้ามาหาผมเรื่อยๆ
“ต้องการอะไร?”
“ที่ระบาย!”
อุ๊บ!!!
มันก้มหน้าลงมาก่อนจะกดจูบแต่ก็ได้แค่ฝ่ามือผมเท่านั้นแหละครับ
ผมยกมือทั้งสองข้างมาปิดปากตัวเองเอาไว้จ้องหน้ามัน ไอ้เอียนเองก็อารมณ์เสียสุดๆ ที่ผมไม่ยอมให้มันจูบง่ายๆ
“คิดจะเล่นตัวงั้นสิ”
!!!
ผมส่ายหัวเป็นคำตอบ ถ้าเอามือออกมีหวังผมซวยโดนมันจูบเข้าให้จริงๆ ก็ได้ครับ…
“เอามือออกมา!!!”
ผมยังคงส่ายหัวไปมาไม่ยอมทำตามที่มันสั่ง…
“กูจะนับ1ถึง3
ถ้าไม่เอามือออกกูจะจับมึงกดตรงนี้!”
อยากจะบ้าตายกับคำสั่งของมัน…ใครก็ได้ช่วยผมด้วย
1
L
2
L L
สะ…อุ!!!
ผมรีบดึงมือข้างหนึ่งของตัวเองออกมาก่อนจะหยิบอมยิ้มในกระเป๋าเสื้อจุกเข้าปากไอ้เอียนทันที
ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แกะเปลือกด้วยซ้ำ… หลังจากทำอย่างนั้นเสร็จผมก็รีบเผ่นออกมาจากตรงนั้นด้วยเช่นกัน
ถ้าขืนยังยืนอยู่มีหวังได้ถูกมันฆ่าจริงๆ แน่นอน…
กลับไปถึงห้องเมื่อไหร่?
พายแรด!!! มึงคงไม่ได้นอน
L
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น