PLEASE!
18
บทสรุปของการรอคอย
ผมนั่งมองหน้าไอ้เอียนอยู่อย่างนั้นแต่จะว่าไปเรานั่งจ้องหน้ากันมานานแล้วละครับเพราะวันนี้ผมจะต้องกลับเชียงใหม่ไปงานวันเกิดของไอ้เก้ามัน
ชวนไอ้เอียนไปด้วยแต่มันไม่ยอมไปแถมยังทำหน้างอนผมได้ตลอดเวลาด้วยครับ
ให้ตายสิไอ้ปัญญาอ่อนดันมางอแงเหมือนเด็กซะได้!!!!
“เปลี่ยนใจกูไม่ให้ไปแล้ว”
มันว่าก่อนจะจับมือผมเอาไว้ เรานั่งจ้องหน้ากันอยู่แบบนี้มาร่วมชั่วโมงแล้วครับ
“ไม่ได้”
“ทำไม? อยากเจอมันนักหรือไง”
“มึงงอแงอีกแล้ว ไหนเราตกลงกันแล้วไง”
ผมว่าดึงมือออกมาแล้วลุกขึ้นยืนเดินไปหามันที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“ให้เมียไปหาคนอื่นเนี่ยนะ
แถมคนนั้นเมียยังเคยรักอีกต่างหาก” ไอ้เอียนตีสีหน้าน้อยใจสุดๆ
แถมท่าทางของมันก็ไม่ยอมผมง่ายๆ ด้วยครับ
ยากกว่าที่คิดไว้เยอะเลย…
“แล้วมึงไม่เชื่อใจเมียเหรอ?”
ผมหยั่งเชิงไอ้เอียนนั่งจ้องหน้าผมไม่กระพริบเลยครับพอเจอผมเอาจริงเข้าหน่อยก็นิ่งไปสิ
“………………………………..”
“ถ้าอยู่ด้วยกันแล้วไม่เชื่อใจกันจะอยู่ไปทำไม”
“เฮ้ย! นี่จะชวนกูทะเลาะเหรอ”
คนตรงหน้าลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมทั้งขึ้นเสียงใส่ผม
ไอ้เอียนกำลังโกรธอีกแล้วส่วนผมก็ชอบไปแหย่มันซะจริงๆ เลยครับ
“ตรงไหนที่พูดว่าทะเลาะ กูพูดคำอื่นทั้งนั้น”
“มึงอย่ามากวนประสาทตอนนี้
ตกลงจะไปให้ได้ใช่ไหม?” ในใจแอบขำมากเลยครับเพราะได้กวนประสาทมัน
ผมไม่ได้ตั้งใจจะชวนมันทะเลาะแค่เห็นว่ามันทำหน้าเครียดแถมไม่ยอมให้ผมไปง่ายๆ
ก็เลยต้องพูดแบบนั้นออกไปเผื่อว่ามันจะยอมบ้างแต่เปล่าเลยยิ่งแหย่ไอ้เอียนก็เหมือนยิ่งสุมไฟที่กำลังจะมอดให้ปะทุขึ้นมาอีกครั้งนั่นแหละ
“เอียน…ให้พายไปเถอะนะ ได้โปรด”
“…………………………………..”
เจอลูกอ้อนผมไปไอ้เอียนถึงกลับเงียบไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเลยด้วยซ้ำไปครับ
“เอียน…”
คราวนี้ผมเรียกชื่อมันแผ่วเบาก่อนจะขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิม
“อย่ามายั่ว”
มันหันมาดุขึ้นก่อนจะถอยห่างแต่ผมกลับไม่ยอมและเดินตามมันไปด้วยจนไอ้เอียนต้องรั้งแขนผมทั้งสองข้างเอาไว้ก่อนจะบังคับให้หยุดเดินตาม
“………………………”
“อยากถูกกูปล้ำเหรอ?”
-//////////////////////////- หน้าแดงไปสิเพราะไม่คิดว่าจะเจอคำพูดแบบนี้จนผมนี่สิต้องรีบถอยห่างออกจากมันแต่ดันไม่ทัน
“อย่าคิดจะหนีเพราะมึงเป็นคนเริ่ม…”
“เฮ้ย! กูจะไปเชียงใหม่ ปล่อยๆ
เดี๋ยวตกเครื่อง”
ผมตะโกนอาละวาดใส่แต่ไอ้เอียนกลับไม่ยอมปล่อยมือแถมยังดึงผมเข้าไปหาตัวมันอีกต่างหาก
“เสียใจครับเมีย เพราะลืมไปว่าต้องตีตราก่อน…”
“ไอ้เหี้ย!!!”
>/////////////////////////////<
อย่าถามว่าหนีรอดออกมาได้ยังไง
แต่โปรดถามว่าผมจะตกเครื่องไหมจะดีกว่า…แต่ถ้าตกก็ช่างประไรเพราะไอ้เอียนมันให้เงินผมมาเยอะพอจะซื้อตั๋วเครื่องบินใหม่ได้แถมยังเหลือเวลาอีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะพ้นวันนี้ไป
ตอนแรกผมกะจะไปวันศุกร์เพราะวันเกิดไอ้เก้ามันตรงกับวันเสาร์แต่ที่ไหนได้ไอ้เอียนกลับไม่ยอมผมเลยต้องตามใจมันเพราะกลัวว่าจะไม่ได้มา
แต่พอจะมาจริงๆ ก็เกือบไม่ได้มานั่นแหละ
เมื่อมาถึงสนามบินในเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ
ผมโทรให้พี่พีมารับตอนแรกพี่มันก็บ่นครับแต่ก็ยอมมาพอรู้ว่าผมกลับมาคนเดียวโดยที่ไอ้เอียนไม่มาด้วย
“ทำไมกลับมาคนเดียวละทุกทีพี่เห็นเอียนตามติดตลอดหรือว่าทะเลาะกัน”
พี่พีถามมาเป็นชุดเลยหลังจากที่เห็นหน้าผม
“เปล่าทะเลาะแต่ผมมีเรื่องที่ต้องมาจัดการนิดหน่อยครับ”
“เรื่องอะไรอีกละเรา…”
พี่ชายหันมามองหน้าเลิกคิ้วเชิงสงสัยแต่ผมไม่ตอบนอกจากจะยักไหล่
“พี่พีไปส่งพายบ้านไอ้เก้าหน่อยได้มั้ย?”
พี่พีหันมามองหน้าผมแปลกใจนิดหน่อยก่อนจะตั้งคำถาม
“ได้เจอหมอนั่นแล้วเหรอ?”
“อืม! เจอกันตอนอยู่กรุงเทพฯ
ที่กลับมาเพราะมันชวนพายไปงานวันเกิด”
ผมตอบเสียงแผ่วเพราะอย่างน้อยพี่พีก็เป็นอีกคนหนึ่งที่รู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับไอ้เก้า
แถมเค้ายังไม่ชอบที่ไอ้เก้าทำกับผมด้วยแม้มันจะแค่บอกปฏิเสธความรักของผมไปเท่านั้น
“จะทำอะไรก็นึกถึงเอียนบ้าง”
ผมเงียบทันทีเมื่อได้ยินพี่พีพูดแบบนี้ขึ้นมาเหมือนว่าเค้ารู้เรื่องระหว่างผมกับไอ้เอียนเลยครับ
“ก็แค่เพื่อนนะพี่พี
อีกอย่างมันเกี่ยวอะไรกับไอ้เอียนด้วย” ผมพูดแก้ตัวไปงั้นๆ
แหละและเหมือนจะเป็นข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำไป
“เฮ้อ! อยากทำอะไรก็ตามใจ
ว่าแต่ไปป่านนี้งานไม่เลิกไปแล้วเหรอ?”
“ยังไม่พ้นเที่ยงคืนก็ถือว่ายังเป็นวันเกิดมันอยู่”
“งั้นก็ตามใจ
ถ้าจะให้มารับกลับบ้านก็โทรบอกละกัน”
“ใกล้แค่นี้เองเดี๋ยวเดินกลับ”
ผมหันไปมองหน้าพี่พีอีกครั้งก่อนจะเดินลงจากรถอ้อมไปฝั่งคนขับที่พี่พีนั่งอยู่
ไฟที่คิดว่าจะเปิดให้สว่างกลับเริ่มมืดลงคล้ายกับว่างานในวันนี้กำลังจะจบลง
ผมหันกลับมามองหน้าพี่พีพร้อมรอยยิ้มและคำพูด
“ขอกำลังใจหน่อยสิ”
“ไม่มี”
พี่มันว่าน้ำเสียงไม่พอใจฟังก็รู้เพราะพี่พีไม่ค่อยชอบไอ้เก้าสักเท่าไหร่
“ใจร้ายวะ?”
“ไปได้แล้ว!!!”
“อือๆ” ผมครางตอบกลับก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน
คนใช้วิ่งออกมาเปิดประตูให้ก่อนจะพาผมเดินเข้าไปด้านในเหมือนว่าถูกสั่งมาแล้ว
ผมประสานมือเข้าหากันถอนหายใจเพื่อให้กำลังใจตัวเองหลังจากที่เห็นแผ่นหลังของไอ้เก้าที่กำลังยืนรอผมอยู่ตรงศาลา
“คุณเก้ารออยู่นานแล้วค่ะ” สาวใช้บอกกับผมด้วยรอยยิ้ม
“ดิฉันคิดว่าคุณจะไม่มาซะอีก”
“ผมรับปากมันไว้แล้วนี่ครับ”
“ค่ะ งั้นเชิญตามสบายนะคะ”
ผมพยักหน้าให้กับสาวใช้เธอจริงเดินออกไป
ผมยืนมองแผ่นหลังไอ้เก้าอยู่สักพักก่อนจะเดินเข้าไปหามันเงียบๆ
แต่มันก็คงจะรู้แล้วแหละครับว่าผมมาถึงแล้ว
“เก้า…” ผมเรียกชื่อมันเสียงแผ่วก่อนจะค่อยๆ
เดินเข้าไปหา
“กูนึกว่ามึงจะไม่มาซะแล้ว”
มันพูดขึ้นมาก่อนจะค่อยๆ หันมาสบตาผม
แววตาไอ้เก้าที่มองมาทางผมมันเปล่งประกายจนผมไม่กล้าสบตาเลยทีเดียว
“ขอโทษ แต่ยังไม่เลยเที่ยงคืนนี่”
“ไม่เป็นไร สำหรับมึงกูรอได้เสมอเพราะถึงยังไงมึงก็เคยรอกูมาตลอดนี่”
พอเจอคำพูดนี้ของมันไปผมถึงกับจุกพูดอะไรไม่ออกนอกจากจะยิ้มตอบกลับไปให้
“งะ…งั้นเหรอ?”
“คำตอบละพาย”
พอเจอหน้ากันมันก็ถามหาคำตอบจากผมทันทีเลยครับทำเอาผมนิ่งไม่กล้าสบตาเลย
“เก้า…เอ่อ กูว่า”
“กูอยากฟังคำตอบ
และที่มึงมาตามสัญญาเพราะคิดคำตอบไว้แล้วไม่ใช่เหรอ?”
ไอ้เก้าเดินเข้ามาหาผมจนใกล้แค่นิดเดียวผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับมันก่อนจะเบือนหน้าหนี
แววตาของมันในตอนนี้ทำให้ผมอธิบายอะไรไม่ถูกเลยครับเพราะผมไม่รู้ว่ามันกำลังคิดอะไรอยู่
“คะ…คนอื่นไปไหนกันหมดละ?”
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง!!!” ไอ้เก้ากดเสียงต่ำจนฟังดูน่ากลัว…
“กูหิวน้ำ” ข้ออ้างชัดๆ
เพราะผมไม่รู้จะเริ่มตอบยังไงดี
ไอ้เก้าดูเหมือนจะสงบลงกว่าเดิมก่อนจะเดินไปหยิบแก้วน้ำที่วางตั้งไว้มายื่นให้
ผมรับมาดื่มจนเกือบหมดก่อนจะพาไปวางไว้ที่เดิมยืนหันหลังให้ไอ้เก้าประสานมือตัวเองเข้าหากัน
รู้สึกสั่นๆ ยังไงก็ไม่รู้สิครับ
เอาวะเป็นไงเป็นกัน?
“เก้าคือกู…อื้อ”
ผมตกใจสุดๆ
เมื่อคนตรงหน้ากดจูบลงมาที่ริมฝีปากก่อนจะดันตัวผมไปชิดกับราวกันของศาลาผมอึ้งและทำอะไรไม่ถูกตัวชาไปหมดพยายามจะผลักมันให้ออกห่างจากตัวแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะไอ้เก้าใช้มือทั้งสองข้างข้างมันรั้งข้อมือผมเอาไว้จนแน่น
รสจูบที่ดูโหดร้ายและป่าเถื่อนทำเอาสมองของผมตันไปหมดเลยครับผมรู้สึกราวกับว่าน้ำที่ตัวเองเพิ่งดื่มไปมีสารอะไรบางอย่างอยู่ด้วยจนตาทั้งสองข้างแทบจะลืมไม่ขึ้น…
อื้อ…
ผมจำได้แค่เสียงครางร้องห้ามพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาของตัวเองเท่านั้นแหละครับ
มันเจ็บปวดสุดๆ ที่ได้รับรู้ความเลวร้ายนี้หากผมไม่ตื่นมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง!!!
“กูขอโทษแต่มันจำเป็น…”
เก้า
สิ่งที่ผมทำถือว่าได้เลวที่สุดก็เป็นได้แต่ทำไมละในเมื่อผมกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อทวงมันคืน…เหตุการณ์วันนั้นทำไมผมจะไม่รู้ว่าเรื่องระหว่างไอ้พายกับไอ้เอียนมันคืออะไรในเมื่อผมได้ยินทุกคำที่พวกมันสองคนทะเลาะกัน
ผมอาจจะเห็นแก่ตัวที่เคยปล่อยมันไปแต่ครั้งนี้ต่อให้ต้องทำเลวหรือแย่งชิงมาด้วยวิธีที่เลวร้ายมากแค่ไหนก็ตาม
ผมก็จะทำ!!!
ผมอุ้มร่างเล็กของไอ้พายที่ไม่ได้สติขึ้นมาก่อนจะพาเดินเข้าไปในบ้านและตรงไปยังห้องน้ำของตัวเอง
ที่ผมบอกมันไปว่าพ่อจะย้ายมาทำธุรกิจที่นี่ผมโกหกเพราะตามจริงแล้วท่านไม่ได้กลับมาด้วยผมแค่กลับมาคนเดียว…
ผมไม่รู้ว่าต่อไปมันจะเกิดอะไรขึ้นแต่ไอ้พายจะต้องเป็นของผมคนเดียวไม่ใช่ไอ้เอียน!!! ผมไม่สนด้วยซ้ำว่าพวกมันสองคนไปรักกันตอนไหนแต่ตอนนี้ผมแค่อยากได้มันคืนมาก็พอ
“กูรักมึงนะ”
จุ๊บ -/////////////////-
ผมพูดก่อนจะกดจูบลงที่หน้าผากมนมือทั้งสองข้างยื่นไปปลดกระดุมเสื้อของมันออกมาทีละเม็ด…ผมทำแบบนี้โดยที่ตัวเองไม่รู้สึกผิดอะไรด้วยซ้ำไปเพราะผมคิดมาโดยตลอดว่านี้คือวิธีที่ดีที่ผมจะสร้างพันธะไว้กับมันได้และอยากน้อยมันก็ไม่สามารถมองหน้าไอ้เอียนได้อย่างสนิทใจ
“เป็นของกูนะพาย…”
!!!
เอียน
ผมรู้สึกเป็นห่วงไอ้พายมากๆ
จนต้องแอบตามมันมาแต่สิ่งที่ผมเห็นกลับทำให้สมองชาไปหมดแม้ว่าพี่พีจะยืนอยู่ข้างๆ
และพยายามจะฉุดรั้งผมไม่ให้เข้าไปอาละวาดมากแค่ไหนก็ตามจนสุดท้ายเค้าเองกลับเป็นฝ่ายเดินเข้าไปต่อยหน้าไอ้เก้าพร้อมทั้งกระทืบจนมันสู้ไม่ได้
“ไอ้ระยำ! กูอุตส่าห์ไว้ใจให้น้องมาหามึง”
น้ำตาผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวกับร่างกายของคนที่ตัวเองรักไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าอยู่สักชิ้น…ทั้งร่างกายรู้สึกชาจนทำอะไรไม่ถูก
“เอียนมาอุ้มพายออกไปสิ”
เสียงของพี่พีดังขึ้นมาก่อนที่ผมจะได้สติและค่อยๆ เดินไปหาไอ้พาย ผมดึงผ้าห่มมาคลุมร่างที่หลับไม่รู้เรื่องเอาไว้ก่อนจะอุ้มมันขึ้นมาแต่เสียงของไอ้เก้าก็ยังคงดังขึ้นเพื่อตอกย้ำผม
“พายเป็นเมียกูแล้ว!!!!!”
ผมกำมือทั้งสองข้างที่กอดไอ้พายเอาไว้จนแน่น
ขาทั้งสองข้างไม่มีแม้แต่แรงจะเดินด้วยซ้ำ
ผัวะ!!!
“เอียนพาพายออกไป”
พี่พีต่อยหน้าไอ้เก้าไปอีกครั้งหนึ่งก่อนจะสั่งผม
“หึ! ถึงกับอึ้งเลยเหรอ
พายนะสุดยอดไปเลย…” ไอ้เก้าแค่นเสียงหัวเราะอย่างกับคนชนะแต่ผมกลับเจ็บปวด
“ไอ้ระยำ มึงตาย!!!”
ผัวะ !!!
ผมไม่รู้ว่าไอ้เก้าโดนพี่พีรุมต่อยไปมากแค่ไหนเพราะทุกอย่างในสมองมันเหมือนจะขาดหายไปจนหมดก่อนที่จะรีบอุ้มไอ้พายออกมา
มองร่างกายของมันที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่เหมือนอยากจะว่างร่างเล็กลงตรงนี้แล้วหนีไปให้ไกลๆ
ผมไม่คิดว่าเหตุการณ์แบบนี้มันจะเกิดขึ้นถ้าผมรู้ว่ามันจะเกิดผมจะไม่ยอมให้มันมาเลย
ทำไมสวรรค์ต้องเล่นตลกกับผมแบบนี้ด้วยนะ
ผมนั่งเงียบมาตลอดทางที่พี่พีขับรถกลับบ้านไม่แม้แต่จะพูดอะไรออกมาสักคำและเหมือนคนขับก็จะรู้ตัวด้วยถึงได้นั่งเงียบจนรถเข้ามาจอดในบ้าน
“เดี๋ยว!”
พอเห็นผมเดินลงจากรถโดยไม่มีไอ้พายอยู่ด้วยพี่พีก็ร้องห้าม
“คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริงอย่างที่ไอ้เวรนั่นพูดเหรอ อย่าลืมสิว่าพายไม่ได้สติ”
“…………….......................” ผมนิ่งเงียบก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปสบตาพี่พี
“พี่คิดว่านายน่าจะมีสมองมากกว่านี้
วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่กว่าจะกลับก็อีกหลายวันเพราะพวกท่านไปต่างจังหวัดกัน
ส่วนพี่ก็จะไปนอนที่ไร่…หวังว่าจะเข้าใจที่พูด”
พูดจบพี่พีก็เดินออกไปเหลือแค่ผมกับไอ้พายที่นอนอยู่ในรถ
ผมแทบจะล้มทั้งยืนก่อนจะนั่งลงข้างๆ
รถร้องไห้ออกมาอย่างกับคนบ้า…
อย่าคิดว่าผู้ชายเลวๆ อย่างผมจะร้องไห้ไม่เป็น
ในเมื่อเห็นคนที่เรารักกำลังถูกทำระยำใส่แบบนั้นแต่กลับช่วยอะไรไม่ได้นอกจากจะอ่อนแอแล้วยืนมองอยู่เฉยๆ
ขาทั้งสองข้างแทบจะไม่มีแรงที่จะเข้าไปช่วยด้วยซ้ำ
TwT
ผมปล่อยให้น้ำตามันไหลอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้นยืนแล้วอุ้มไอ้พายขึ้นไปบนห้องของมัน
ผมพยายามว่างร่างเล็กลงอย่างเบามือก่อนจะนั่งข้างๆ หันหลังให้กับมัน…ผมจะทำยังไงถ้ามันตื่นขึ้นมา
ความจริงที่เจ็บปวดกับสิ่งที่ต้องเจอ…
อื้อ…
ผมไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่อย่างนี้นานแค่ไหนแล้วมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่หูทั้งสองข้างได้ยินเสียงร้องครางพร้อมทั้งแรงขยับไปมาบนเตียงนอน
“อะ…เอียน”
เสียงแหบพล่าร้องเรียกชื่อของผมก่อนจะค่อยๆ
พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วขยับเข้ามาใกล้มือเล็กที่แตะลงบนบ่าทำให้ผมสะดุ้งจนต้องลุกขึ้นยืนแล้วหันมามองหน้ามัน
“………………………..”
“เอียน”
“กูกลับบ้านก่อนนะ”
“เดี๋ยว! นี่มันเกิดอะไรขึ้นแล้วทำไมกูถึง…”
เสียงของไอ้พายร้องถามผมอย่างแปลกใจก่อนจะก้มมองตัวเองที่ไม่มีอะไรปิดอยู่เลยนอกจากผ้าห่มผืนเดียว
“จำไม่ได้เหรอ?”
“จำอะไร มึงทำอะไรกูงั้นเหรอ?” ไอ้พายมองหน้าผมอย่างสงสัยก่อนจะค่อยๆ
ก้าวขาลงจากเตียงจนผ้าห่มที่คลุมร่างมันอยู่เลิกขึ้นและเห็นรอยจ้ำแดงๆ
เต็มเรียวขาและลำตัวยิ่งผมมองภาพพวกนี้มากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น
“อย่าเข้ามา!!!!!!!!” ผมร้องห้ามก่อนจะถอยหนีจนไอ้พายต้องมองหน้าแววตาแดงกร่ำ
“อย่าทำให้กูกลัวสิเอียน บอกมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ละ…แล้วไอ้เก้า
มันไปไหน”
“ทำไมถึงจำไม่ได้”
“อะ…อึก มึงกำลังทำให้กูกลัวอยู่นะ”
“มึงรักกูไหมพาย?”
ผมนิ่งเงียบไปนานก่อนจะร้องถามไอ้พายเองก็จ้องหน้าผมร้องไห้สะอื้นออกมาใหญ่เลยครับร่างเล็กฟุบลงไปนั่งกับพื้นทันทีผมทนมองภาพนั้นอีกต่อไปโดยไม่เข้าไปช่วยไม่ได้อีกแล้ว
ผ้าห่มที่ร่วงหล่นลงพื้นห้องถูกผมหยิบขึ้นไปคลุมให้มันอีกครั้งแต่ไอ้พายกลับปัดมันทิ้งจ้องหน้าผมด้วยความไม่เข้าใจ
“บอกมาสิ”
“ตอบมาสิว่ารักกูไหม?”
“อะ…อึก ฮือๆ
บอกมาว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ไอ้พายทำตัวดื้อใส่ผมก่อนจะปัดทุกอย่างที่ผมพยายามหยิบไปคลุมร่างกายของมันออกไป
“จะให้บอกเหรอว่ามึงถูกไอ้เก้าทำระยำอะไรไว้บ้าง
ยิ่งพูดกูก็ยิ่งเจ็บใจที่ตัวเองช่วยอะไรมึงไม่ได้เลยนอกจากจะยืนมอง…”
“อะ…เอียน ระ รอยพวกนี้ อะ…อึก”
“ไอ้เก้ามันเป็นคนทำ แต่กูไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างนอกจากรอยพวกนี้”
ผมจ้องหน้ามันที่นั่งร้องไห้อยู่ที่เดิมและดูเหมือนว่าจะหนักกว่าเดิมอีกต่างหาก
“ออกไป!!!”
“ว่าไงนะ”
ผมนิ่งไปเลยทีเดียวไม่คิดว่าไอ้พายจะออกเสียงไล่ผมได้เยือกเย็นขนาดนี้จนผมพูดไม่ออกเลยทีเดียว
“กูบอกให้ออกไปไง!” ไอ้พายพยายามลุกขึ้นยืนก่อนจะจ้องหน้าผมด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่ายิ่งเห็นรอยพวกนั้นชัดเท่าไหร่ผมยิ่งแย่มากเท่านั้น
แต่ที่แย่ไปกว่าคงเป็นคำพูดตอนนี้ของไอ้พายมากกว่าครับ
“……………………………..”
!!!
ต่างฝ่ายต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำจนสุดท้ายผมก็ถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกเพื่อบังคับให้ไอ้พายใส่แม้ว่ามันจะขืนตัวมากแค่ไหนก็ตามจนสุดท้ายผมก็สามารถใส่ให้มันได้
“อย่าไล่เพราะกูจะไม่ไปไหนทั้งนั้น!”
“อย่าทำให้กูรังเกียจตัวเองไปมากกว่านี้ได้ไหม”
แววตาคู่เล็กที่เอ่อไปด้วยหยาดน้ำตามองหน้าผมเศร้าๆ
“แค่กูก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”
“มึงไม่เกลียดกูเหรอเอียน กูมันสกปรก”
ผมพยายามจะเดินเข้าไปหาแต่ไอ้พายกลับเดินหนี
หมับ!
จนสุดท้ายผมทนไม่ไหวต้องดึงมันเข้ามากอดเอาไว้แทน
ไอ้พายเองก็ดิ้นไปมาอยู่อย่างนั้นผมเลยกอดมันแน่นขึ้นกว่าเดิมลูบหัวมันไปมาเพื่อปลอบใจพร้อมทั้งกดจูบหนักๆ
ที่เรือนผมผ่านไปไม่นานไอ้พายก็หยุดดิ้นและร้องไห้ต่อ
“กูจะเกลียดคนที่ตัวเองรักได้ยังไงกัน”
“ฮือๆ มันรักไม่ได้แล้ว”
“อย่าเดาใจกูนะพาย”
ผมกดหัวมันแน่นจนซบลงที่อกไอ้พายเองก็ร้องไห้ซะอื้นซะหนักจนเสื้อกล้ามผมเปียกหมดแล้วครับ
“……………………..”
“พายรักเอียนไหม?” ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงถามออกไปแบบนี้แต่ที่แน่ๆ
ผมไม่ได้รังเกียจมันแม้แต่น้อยแถมยังรักมากยิ่งขึ้นและแน่นอนว่าสิ่งที่ไอ้เก้าทำกับคนที่ผมรักมันคือเรื่องเลวร้ายที่สุด
แต่ถ้าผมกลัวและเดินหนีก็เท่ากับว่าผมปล่อยให้ไอ้พายต้องเผชิญกับสิ่งร้ายๆ คนเดียว
“ฮือๆ มัน…”
“หยุดพูดได้แล้วนา
ก่อนอื่นต้องลบรอยพวกนี้ให้หมด”
“อ๊ะ! เดี๋ยว”
ผมอุ้มไอ้พายขึ้นมาก่อนจะพามันเดินไปห้องน้ำ
ไอ้พายเองก็ดิ้นใหญ่เลยครับเรื่องอะไรผมจะทำให้มันเครียด สู้ทำให้มันเหนื่อยดีกว่า…
“ก่อนจะมาเชียงใหม่กูทำไว้แค่นิดเดียวแต่มึงดันหนีออกมาซะก่อน”
ผมวางไอ้พายลงพื้นก่อนจะถอดเสื้อผ้าออกมันมองหน้าผมก่อนที่ตัวเองจะเป็นฝ่ายเขินและหลบสายตาไป
“อย่าพูดได้ไหม?”
“โอเค ขอโทษครับ”
ผมดึงไอ้พายเข้ามากอดไว้อีกครั้งเปิดน้ำจากฝักบัวให้ไหลออกมาเพื่อชำระล้างร่างกายของพวกเราสองคน
“จะรับได้เหรอเอียน”
“พายมันไม่มีอะไรแล้วอย่าคิดมากได้มั้ย?”
ไอ้พายผละออกมาตัวผมก่อนจะก้มลงมองร่างกายของตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำแดงๆ
มันเจ็บที่ต้องมองเห็นสภาพของตัวเองก็คงไม่ต่างไปจากผมหรอกครับที่รู้สึกเจ็บปวด
“อะ…อึก เอียน”
“ร้องไห้อีกแล้วนะ”
ผมยื่นมือไปปากน้ำตาให้กับมันแม้ว่าน้ำจากฝักบัวจะช่วยชำระไปแล้วก็ตาม
“มันรู้สึกแย่นี่”
“เอียนรักพายนะ”
“บ้าเหรอใครเค้าอยากฟังตอนนี้”
ไอ้พายตีอกผมฝืนยิ้มสีหน้าเขินอายแม้จะไม่เหมือนเดิมแต่อย่างน้อยก็ดีกว่าเดิม
“จะพูดให้ฟังทุกวันเลยจะได้ไม่คิดมากอีก”
“สัญญานะเอียน”
“สัญญาครับคนดีของเอียน…รักนะพายแรด!”
จุ๊บ -///////////////////////-
แค่เหตุการณ์นี้ไม่อาจทำให้ผมเลิกรักมันได้หรอกครับและนั่นยิ่งทำให้ผมรักมันมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำไป
ผมเพิ่งรู้ตัวเองในวินาทีนั้นว่าไม่สามารถยกไอ้พายให้ใครได้อีกเลยผมยอมทำทุกอย่างเพื่อให้มันรู้สึกดี
ยอมแม้กระทั่งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับเหตุการณ์ก่อนหน้านั้น
แต่นั้นก็ยังดีกว่าผมเสียพายไปไม่ใช่เหรอครับ ^^
เอียนเลวดูเป็นคนดีขึ้นมามากกกกกกกกก
ตอบลบสงสารพายอ่ะ โดนทำร้ายร่างกายและจิตใจตลอดๆ