PLEASE!
12
รักตั้งแต่เมื่อไหร่?
ผมลากไอ้เอียนไปอาบน้ำก่อนจะทำแผลใหม่ให้มันเสร็จก็เดินลงไปข้างล่างเพราะตอนนี้ได้เวลาอาหารเย็นแล้วละครับ
แถมพอลงมาถึงด้านล่างก็เจอสายตาของพ่อแม่ไอ้เอียนรวมไปถึงน้องเอมที่มองพวกเราสองคนเหมือนกำลังสงสัย
ผมเองก็เอาแต่หลบสายตาพวกเค้าท่าเดียวเลยละครับ
“เจ้าลูกชายใกล้เรียนจบแล้วนี่คิดจะหาลูกสะใภ้มาให้ฉันชมเชยหรือยัง?”
ผมแทบสำลักข้าวที่อยู่ในปากเลยทีเดียวครับ ดีนะที่ยั้งเอาไว้ได้ทันไม่งั้นแย่แน่ๆ
แถมทุกคนจะยิ่งสงสัยไปกันใหญ่
=_=!!!
“ไม่คิดครับ มีอยู่แล้ว” แต่คำตอบหน้าตายของไอ้เอียนนี่สิที่ทำเอาผมคิดหนักจนพ่อแม่ของมันหันมามองผมยิ้มๆ
“ไม่อร่อยเหรอครับพี่พายเอมเห็นนั่งเขี่ยอยู่พักใหญ่แล้ว”
เหมือนผมจะสะดุ้งเล็กน้อยกับคำถามของน้องเอมไอ้เอียนเองก็หันมามองหน้าผมด้วยเหมือนกันแถมตอนนี้ผมยังกลายเป็นจุดเด่นของโต๊ะกินข้าวไปซะแล้ว
“อร่อยจ๊ะ”
ได้แต่ฝืนยิ้มแล้วตอบก่อนจะตักข้าวเข้าปากต่อ
“ว่าแต่หนูพาย มีแฟนยังนะเรา”
แค่ก แค่ก…
ผมแทบสำลักกับคำถามของแม่ไอ้เอียนเลยละครับ จู่ๆ
ท่านก็ถามทำเอาผมตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว
“กินดีๆ สิ”
เสียงไอ้เอียนดุผมก่อนจะหยิบแก้วน้ำส่งมาให้ จะให้กินดีๆ
ได้ยังไงละเจอคำถามนั้นของคุณป้าไปทำเอาจุกเกือบสำลักข้าว
“ผมยังไม่มีแฟนหรอกครับ J”
หลังจากที่กินน้ำเสร็จผมก็หันไปตอบคำถามคุณป้าพร้อมทั้งยิ้มอย่างมั่นใจไปให้ท่าน
ถ้าขืนตอบว่ามีนะสิได้ยาวแน่นอน
“แฟนไม่มี
แต่ผัวนั่งอยู่ข้างๆนะแน่ะ” ไอ้เอียนก้มหน้าพูดกระซิบดีนะที่ผมนั่งใกล้มันที่สุดถึงได้ยินไม่งั้นซวย
โอ๊ย!!!!!!
ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าใครร้องเพราะเสียงนั้นเป็นของไอ้เอียน
ผมยื่นมือไปหยิกเอวมันเองละครับแถมร้องซะดังจนทุกคนตกใจ
“เป็นอะไรลูก” คุณป้าเป็นคนตั้งคำถาม
“มดกัดครับแม่”
“ท่าทางมดมันจะกัดเจ็บน่าดูลูกถึงได้ร้องซะลั่นบ้านเชียว…” ท่านว่ายิ้มๆ ก่อนจะหันมามองหน้าผมทำเอาเงิบเหมือนท่านจะรู้ว่าที่ไอ้เอียนส่งเสียงดังเมื่อกี้เป็นฝีมือผม
“ไม่ใช่แค่กัดเจ็บนะครับ ยังแสบอีกด้วย”
ถ้าอยู่ด้วยกันสองคนเมื่อไหร่กูจะหักคอมึงไอ้เหี้ยเอียนพูดอะไรก็ไม่รู้ทำให้คนอื่นสงสัยไปกันหมด
-_-!!!
ตอนนี้พวกเราก็กินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยและผมก็ปลีกตัวออกมาก่อนโดยมีข้ออ้างว่าจะมาเตรียมของสำหรับหาข้อมูลทำรายงานพรุ่งนี้
พ่อแม่น้องเอมก็ไม่อะไรแต่ดูท่าไอ้เอียนนี่แหละจะอะไรมากเลยทีเดียวกว่าที่มันจะยอมให้ผมขึ้นมาก็เกือบนาน... นี่ถ้าไม่ขู่ไปมีหวังผมคงได้ขึ้นมาพร้อมมันแน่นอน
นั่งเตรียมของอยู่สักพักระหว่างรอไอ้เอียนมันขึ้นมาผมก็แอบหนีไปอาบน้ำก่อนเลยครับเพราะถ้าอาบพร้อมมันมีหวังได้ยาวกว่าจะอาบเสร็จ
ผมใช้เวลาในการอาบน้ำแค่ไม่ได้ก็ออกมาแต่งตัวปะแป้งและกลับมานอนกลิ้งเล่นอยู่บนเตียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรหาไอ้พอเพียง
!!!
กว่าที่มันจะกดรับสายผมทำเอาสายเกือบหลุด…
“ว่าไงมึง พ่อแม่สามีใจดีปะ”
“สัด! กูมาบ้านมันออกจะบ่อย”
“เอ้าไอ้นี่
เมื่อก่อนแค่ฐานะเพื่อนแต่ปัจจุบันลูกสะใภ้ ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ไอ้พอเพียงพูดจาล้อเลียนผมปนขำอย่างอารมณ์ดี
พอได้ยินคำว่าลูกสะใภ้ก็นึกถึงคำพูดของพ่อไอ้เอียนทันทีเลยละครับ
=_=!!
>////////////////< เขินครับ
“ไอ้สัดพอเพียง…”
พ่นคำด่าไปแต่หน้างี้โคตรแดงเลยละครับก็คนมันเขินแบบบอกไม่ถูกเลยทีเดียว
“ปากดีแก้เขินละสิมึง”
“หุบปากไปเลย กูแค่จะโทรมาคุยดีๆ
อย่ามากวนส้นได้ไหม? …กูเขิน” คือคำพูดสุดท้ายมันอยู่ในใจนะครับผมไม่ได้พูดออกไปไม่งั้นไอ้พอเพียงล้อผมยันชาติหน้าแน่นอน
ผมคุยกับมันเรื่อยเปื่อยจนเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงไอ้พอก็ขอวางเพราะมันบอกว่าไอ้เต็มใจโทรเข้ามาไม่อยากต่อความยาวเดี๋ยวจะไม่ได้นอนเพราะมัวทะเลาะกัน
ผมเองก็นึกขำกับความสัมพันธ์ของพวกมันสองคนที่เริ่มตอนไหนผมก็ยังไม่รู้มารู้อีกทีตอนที่ไอ้เอียนบอกนั่นแหละ
ขนาดผมเป็นเพื่อนไอ้พอมันยังไม่เล่าเลยท่าทางไอ้นี่จะปากแข็งกว่าผม
J
นอนยิ้มไปเรื่อยๆ
โทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือก็กดเล่นโน่นนี่นั่นไปตามประสาจนรู้สึกว่าตาจะปิดแล้วเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้…
เอียน
หลังจากที่กินข้าวเสร็จผมก็นั่งคุยกับพ่อแม่และน้องด้านล่างส่วนไอ้พายแรดก็ขึ้นมาจัดของด้านบนสำหรับหาข้อมูลทำรายงานวันพรุ่งนี้
คุยกับพ่อแม่น้องตามประสาคนที่นานๆ
จะได้เจอกันเสร็จผมก็ขอตัวขึ้นมาอาบน้ำและก็พักผ่อนต่อ
พวกท่านก็แอบแซวตามหลังทันทีเลยละครับ
“ที่ว่ารีบเนี่ย
กลัวเมียไม่รออาบน้ำเหรอไอ้ลูกชาย J” เสียงพ่อดังมาแต่ไกลเลยละครับ
ผมลืมบอกไปว่าที่นั่งคุยกันหลังกินข้าวเสร็จก็เรื่องของไอ้พายแรดเนี่ยแหละครับ
“ล้อผมได้แต่อย่าล้อให้ไอ้พายแรดได้ยินนะครับพ่อ”
“ดูที่เรียกหนูพายเข้าสิ”
แม่แอบดุผมครับแต่ท่านก็ยังยิ้มอยู่ดี
ดูท่าครอบครัวของผมจะเห็นดีเห็นงามรับให้พายแรดมาอยู่ในครอบครัวอีกคนแล้วละครับ
“แล้วพี่เอียนจะบอกพี่พายเมื่อไหร่ครับว่าพวกเรารู้แล้ว”
น้องเอมมันถามขึ้นบ้างเหมือนจะอยากรู้กว่าใครเพื่อนเลยละครับ
ไม่รู้จะแม่ยกหรือพ่อยกไอ้พายแรดมันดี
ดูท่าจะรักมันมากกว่าผมที่เป็นพี่แท้ๆ ซะอีกครับ!
“รอพี่เคลียร์ปัญหาที่ค้างๆ อยู่ให้จบก่อน
ขอมีเมียแบบไม่มีพันธะอื่นๆ ดีกว่า… ขอตัวนะครับ J”
ไอ้ที่ว่าไม่มีพันธะอะไรนะ
เพราะผมยังคุยกับไอ้พายแรดมันไม่เคลียร์ในหลายๆ
เรื่องแถมผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารักมันไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ที่แน่ๆ ระหว่างที่เราเรียนรู้กันไปผมขอพิสูจน์ใจตัวเองให้มันเห็นก่อนละกัน
ผมทำเลวกับมันมาเยอะต่อไปผมก็จะทำให้มันเชื่อว่าที่จริงแล้วผมนะรักมันแค่ไหน?
ผมรักพายแรด…
และจะหาคำตอบด้วยว่ารักตั้งแต่เมื่อไหร่?
เดินขึ้นมาบนห้องมองไปที่เตียงก็เห็นพายแรดมันหลับไปแล้วและดูท่าทางว่าจะอาบน้ำแล้วด้วยเหมือนพ่อจะรู้ว่ามันไม่รอผมอาบน้ำ
แถมยังหลับคาโทรศัพท์อีกต่างหากมันน่านักเหมือนเด็กเลยละครับ J
ผมยิ้มขำกับท่าทางของมันส่ายหัวไปมาก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆ
ยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมพายแรดที่ตกลงมาปรกหน้าหวานๆ
“อื้อ…”
เสียงครางเล็กๆ ดังขึ้นมาพอรู้ว่าผมกำลังวุ่นวายอยู่กับหน้าหวานๆ
ของมัน ไอ้พายแรดพลิกตัวนอนหงายแต่ก็ไม่ยอมลืมตาท่าทางจะเหนื่อยจากการเดินทางจริงๆ
แถมก่อนหน้านั้นผมยังเล่นงานมันจะหนักเลยทีเดียว
“ไม่รออาบน้ำ แบบนี้ต้องลงโทษ”
ผมว่าก่อนจะก้มลงไปกดจูบที่ปากเล็กหนักๆ
ไอ้พายแรดเหมือนจะรู้ตัวทุบหลังผมใหญ่เลยครับ
แถมอ้าปากจะแย้งแต่นั่นกลับทำให้ผมสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวพันกันอย่างเมามันเลยทีเดียว
เสียงครางเล็กหวานหูดังขึ้นมาก่อนที่มันจะกอดคอผมแทนที่จะทุบตีแบบคราวแรก
เคลิ้มละสิท่า J
“อื้อ… หะ หายใจไม่ออก”
พอผมปล่อยให้ปากมันเป็นอิสระได้แค่นิดเดียวเสียงเล็กเบาหวิวก็แย้งขึ้นมา
แต่ผมกลับกดจูบลงไปอีกครั้งอย่างกับคนกระหายไม่รู้จักพอ…
ผมกดจูบและขบเม้มปากสวยนี้อยู่นานกว่าจะยอมปล่อยให้มันเป็นอิสระ
แววตาคู่เล็กที่นอนมองผมอยู่กระพริบตาถี่ๆ คาดโทษเลยทีเดียว
“ไอ้เหี้ย! จูบมาได้เกือบขาดอากาศหายใจตาย!!!!!!”
โอ๊ย!
พายแรดด่าผมเสร็จก็ยื่นมือทั้งสองข้างมาดึงหูของผมก่อนจะส่ายไปมาจนรู้สึกเจ็บร้องครางเลยทีเดียวแถมมันไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเลยด้วย
“พายแรดเจ็บๆ”
ผมว่าก่อนจะจับข้อมือเล็กของมันเอาไว้
“ไม่สน กูสะใจ แบร่…”
งับ!
โอ๊ย!
ในขณะที่มันแลบลิ้นออกมาผมก็ก้มลงไปหาก่อนจะงับลิ้นไอ้พายแรดไว้ทันทีมันร้องครางอย่างเจ็บปวด
พอผมเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นน้ำใสๆ ไหลออกมาจากตาคนตรงหน้าทันทีท่าทางจะเจ็บจริงๆ แฮะ
ผมก็แค่แกล้งเล่น
“พาย… เอียนขอโทษ!” มือเล็กปล่อยออกจากหูทั้งสองข้างของผมก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงไปอีกด้าน
เมียงอน!
ซวยแล้วกู…
“……………………………..” ไม่ตอบ เงียบ…
“พาย…”
ผมเรียกไอ้พายแรดเสียงเบาหวิวล้มตัวลงไปนอนข้างๆ
มันกอดเอวเล็กเอาไว้ทันทีแต่ไอ้พายกลับขยับออกห่างจากผมซะงั้น
“…………………………..”
“ถ้าจะเงียบขนาดนี้ ขอโทษครับ เอียนผิดไปแล้ว”
ผมอ้อนวอนมันสุดๆ แต่ไอ้พายแรดกลับตีตัวออกห่างซะงั้น ก็แค่งับลิ้นมันแรงไปหน่อย…
“อย่ามายุ่ง! เจ็บ… กัดมาได้”
อย่างน้อยมันก็พูดกับผมแล้วละครับแม้จะคาดโทษผมไปนิดหน่อยก็ตาม
“อยากทำตัวน่ารักก่อนทำไม”
“มันเกี่ยวกันตรงไหน?”
ไอ้พายแรดหันกลับมาตะโกนใส่หน้าผมทันที หน้างอเลยทีเดียวที่ถูกผมกัดลิ้นไป
“เกี่ยวทุกตรงที่เป็นมึง โอเคไหมครับ… แล้วนี่หายงอนยัง!”
“หายตั้งแต่ที่มึงพูดว่า… พายเอียนขอโทษ J”
ไอ้พายแรดพูดล้อเลียนผมน้ำเสียงอ้อยอิ่งเลยทีเดียว
มันน่าจับจูบให้ขาดอากาศหายใจตายซะจริงๆ เลยละครับ
“……………………”
“แทนตัวเองว่าเอียนกับกูคนเดียวนะ…” ท่าทางแบบนี้มันยั่วชัดๆ
เดี๋ยวก็ไม่ได้นอนกันพอดี
“ก็พูดแบบนี้กับมึงคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้วนี่?”
“จริงอะ! ไม่ยักรู้…”
ที่จริงมันรู้แต่ทำเป็นยั่วประสาทผมเล่นไปงั้นๆ แหละครับ
“ว่าแต่ทำไมไม่รอกูอาบน้ำ หรือกลัวกูกด!” ผมเปลี่ยนเรื่องทันทีก่อนจะพูดยิ้มๆ
ขยับตัวเข้าไปหามัน
ไอ้พายแรดเลยต้องยกมือทั้งสองข้างมาดันตัวผมเอาไว้เพื่อเป็นเกาะกำบังแทน
“บ้า! ไปอาบน้ำเลยนะ
ถ้าช้ากูจะไม่ให้นอนกอด… นี่ยังไม่รวมตอนกินข้าวที่มึงพูดจาชวนสงสัยอีก!
ชิส์!” ไอ้พายแรดว่าแบนปากใส่ผมปั้นหน้าตาแป๊วเชียวครับ
จุ๊บ -////////////-
ผมกดจูบเบาๆ ที่ปากของมันก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำ
เพราะจูบที่เผลอมักถูกมันด่ากลับมาแบบไม่เผลอดได้เหมือนกัน
และนี่ถ้ารู้ว่าครอบครัวผมรู้เรื่องของเราแล้วมีหวังมันได้หักคอผมแน่นอนเลยละครับ…
=_=!
จะคุ้มไหมเนี่ย? โกหกเมีย แต่จะโดนเมียหักคอทิ้ง…
หลังจากที่รีบอาบน้ำจนเสร็จกลับมาอีกทีก็เห็นไอ้พายแรดมันหลับไปซะแล้วดูท่ามันจะเหนื่อยจริงๆ
นะครับเนี่ย
ผมยิ้มกับภาพตรงหน้าที่ได้เห็นก่อนจะเดินไปแต่งตัวปะแป้งแล้วกลับมาล้มตัวลงนอนที่เตียง
ขยับเข้าไปหาไอ้พายแรดก่อนจะดึงมันเข้ามากอดเอาไว้และเอื้อมมือข้างหนึ่งไปปิดไฟหัวเตียง…
จุ๊บ -////////////-
ก่อนนอนก็ไม่ลืมที่จะกดจูบหนักๆ ที่หน้าผากของมัน
ไอ้พายแรดเหมือนจะรู้ว่าผมนอนอยู่ข้างๆ
มันเลยขยับเข้ามาหาผมแล้วกอดตอบพร้อมกับซุกหน้าลงมาที่แผงอกของผมทันที
“ฝันดีนะครับ J”
ผมบอกด้วยรอยยิ้มก่อนจะนอนกอดมันแบบนี้จนหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
!!!
เช้า…
ผมตื่นสายแถมไอ้พายแรดก็ไม่ปลุกด้วยครับ
ผมเงยหน้าขึ้นจากหมอนใบนุ่มสุดโปรดก่อนจะเสมองไปรอบๆ
ห้องก็เห็นไอ้พายมันนั่งจัดของใส่กระเป๋าอยู่
ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะขยี้หัวไปมาไม่อยากจะตื่นเลยละครับ
แต่จำเป็นเพราะดันไปรับปากมันเอาไว้แล้วว่าจะช่วยทำรายงาน
“ทำไมไม่ปลุกกูละ”
ผมถามขึ้นไอ้พายหันมามองหน้านิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปสนใจของตรงหน้าต่อ
แถมมันยังอาบน้ำแต่งตัวแล้วด้วยครับ… นี่กลัวที่จะอาบน้ำกับผมขนาดนั้นเลยเหรอ
-_-!
“เห็นหลับสบายไม่อยากปลุก
ถ้าตื่นก็ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว”
“อือ…” ผมครางเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
รู้สึกว่าช่วงชีวิตของผมในตอนนี้จะตามใจไอ้พายมันซะเหลือเกิน
ถ้ารู้ว่าการได้เพื่อนเป็นเมียจะต้องเป็นแบบนี้นะ
เสียฟอร์มชะมัด!!!!!!
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็เดินลงมาชั้นล่างพร้อมกับไอ้พายแถมตอนนี้ยังได้เวลากินข้าวพอดีเป๊ะเลยละครับ
J ก็คนมันกะไว้แล้วนี่…
“กินข้าวเสร็จจะไปไหนกันหรือเปล่าจ๊ะ”
แม่ถามพวกเราสองคนน้ำเสียงอารมณ์ดีมากๆ เลยละครับ
แต่ท่าทางของท่านจะดีใจจนเกินไปเดี๋ยวไอ้พายแรดก็รู้พอดีว่าพวกท่านรู้เรื่องของผมกับมันแล้ว
“ไปหาข้อมูลทำรายงานนะครับ” ไอ้พายแรดตอบ
“แล้วแกละเจ้าลูกชาย”
พ่อยิ้มกรุ่มกริ่มหันไปจ้องหน้าไอ้พายแรด ทั้งๆ ที่ท่านตั้งคำถามกับผมแท้ๆ
“ไปกับมันครับ”
“ห่างกันไม่ได้เลยนะครับพี่เอียน…”
ถ้ารู้แบบนี้ผมจะไม่เล่าให้ใครฟังเลยละครับ
ดูท่าไอ้พายแรดจะสงสัยนิดๆ ก่อนจะหันมาสบตาผม… ผมเองก็ได้แต่ยักไหล่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วก็กินข้าวต่อ
จนเวลาผ่านไปไอ้พายกินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปหยิบของที่เตรียมไว้ลงมา
ผมก็รอมันอยู่ด้านล่าง
“เดี๋ยวพ่อกับแม่แล้วก็น้องเอมจะออกไปข้างนอกนะ”
พ่อเดินมาหาผมที่ยืนรอไอ้พายแรดอยู่หน้าบ้าน
“ไปไหนครับ”
“ธุระของครอบครัว J”
บางทีพ่อผมท่านก็กวนประสาทนะครับ… แถมยังกวนได้
อื้มห์!!! …มากๆ เลยทีเดียว
“พ่อก็ ไปล้อลูกทำไม แต่ก็นะ… ธุระครอบครัวจริงๆ
จะลูก” เอาแล้วไงครับแม่ก็เป็นไปด้วยกับพ่อจนผมเงิบไปเลย
“แล้วผมไม่ใช่คนในครอบครัวเหรอครับ”
ผมถามหน้าเครียดเลยคราวนี้
“ฮาๆ พ่อแม่อย่าไปแกล้งพี่เอียนสิครับ
เอมว่าเรารีบไปกันดีกว่า… เย็นๆ เจอกันนะครับพี่เอียน”
น้องเอมหัวเราะขำก่อนจะเดินควงแขนพ่อกับพ่อออกไปจากที่ที่ผมยืนอยู่
และแน่นอนว่าผมก็ยืนงงแดกกับคำพูดของสามคนนั้น…
!!!!!!!!
“เราจะไปที่ไหนก่อนดี”
เสียงไอ้พายแรดดังขึ้นมาจากด้านหลัง พอหันไปมองก็เห็นว่ามันแบกกระเป๋ามาสองใบแนะ
“เอากระเป๋ามาทำไมตั้งสองใบ”
“หาข้อมูลเสร็จว่าจะเลยกลับบ้านนะ… ก่อนกลับกรุงเทพฯ
จะไปนอนที่บ้านสักคืน” มันตอบได้หน้าตายมากๆ เลยทีเดียว
“เรื่องอะไร? แล้วกูละ”
ผมขึ้นเสียงใส่มันทันทีเลยละครับ
ก่อนมาก็ตกลงกันไว้แล้วว่ามันต้องมานอนกับผมที่บ้าน
“ก็นอนบ้านมึงไปสิ…” มันตอบก่อนจะเดินนำผมออกไป
ผมเลยต้องเดินตามไปกระชากมันกลับมาเพื่อคุยให้รู้เรื่อง
หมับ!
“คุยกันก่อนสิ อย่าเดินหนี!”
“จะคุยอะไรอีก ก็บอกแล้วว่าจะไปนอนบ้าน”
“เราตกลงกันแล้วนะว่ามึงต้องนอนบ้านกู!!!!”
ผมขึ้นเสียงตะโกนใส่หน้ามัน ไอ้พายแรดเองก็ดูจะอึ้งๆ ไปนิดหน่อย แต่ที่แน่ๆ
ผมอารมณ์เสียมากๆ เลยละครับที่มันจะหนีกลับไปนอนบ้านแบบนี้
“ก็นอนไปแล้วไง” มันตอบผมกระพริบตาถี่ๆ
เหมือนใสซื่อมากๆ แต่ผมอยากให้มันนอนทุกคืนนี่หน่า
“ไม่! ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมหรอกนะ”
“อย่ามางี่เง่านะเอียน กูแค่จะไปนอนบ้าน!”
คราวนี้ไอ้พายสะบัดแขนออกจากฝ่ามือของผมก่อนจะถอยหลังออกไปห่างๆ
ตะโกนด่าผมทันที เหมือนมันจะเริ่มโกรธ…
ก็แค่อยากนอนกอดทุกคืน
แบบนี้เค้าเรียกงี่เง่าเหรอวะ! หรือแมร่งจะรำคานผม TwT
“ขอโทษที่งี่เง่า… อยากทำอะไรก็ตามใจ!”
ผมพูดจบก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาถ้าอยู่ต่อมีหวังได้ทะเลาะกับมันยาวแน่นอน
เหมือนว่าไอ้พายเองก็เริ่มอารมณ์ร้อนขึ้นผมเลยต้องยอมๆ แต่เป็นฝ่ายเลี่ยงซะเอง
ถ้าเรายืนทะเลาะกันไปมากกว่านี้รับรองได้ว่าคนใช้บ้านผมต้องแห่กันออกมาดูแน่นอน
!!!
“ลุงแชมป์ผมขอหมวกใบสิครับ”
หลังจากที่เดินเลี่ยงออกมาจากไอ้พายแล้วผมก็เดินเข้ามาที่บ้านคนงานก่อนจะขอหมวกจากลุงแชมป์ใบหนึ่งเพื่อให้ไอ้พายมันกางเพราะเราต้องเดินเท้ากันไปหาข้อมูล
ผมไม่รู้ว่ามันจะทำรายงานเรื่องอะไรแต่ถ้าหาข้อมูลไม่ได้อย่างน้อยก็คงได้ถ่ายรูป
“นี่ครับ”
ลุงแชมป์ยิ้มให้ก่อนจะยื่นหมวกมาตรงหน้า
ผมรับเอาไว้ก่อนจะหันไปมองไอ้พายที่เดินตามหลังมาเงียบๆ สีหน้ามันก็เหมือนจะสงสัยว่าผมเป็นอะไรจู่ๆ
ก็ยอมลงง่ายๆ ทั้งๆ ที่ผมเป็นคนไม่ยอมใคร
“ใส่ซะเที่ยงๆ แดดจะร้อน”
ไอ้พายแรดยื่นมือมารับหมวกไปจากผม เหมือนมันอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่เพราะผมหันหลังหนีซะก่อนมันเลยไม่ได้พูด
ผมพามันเดินออกมาจากบ้านลัดไปทางสวนด้านหลังก่อนจะเดินออกไปที่ไร่
หลังจากนั้นก็เดินลัดไปเรื่อยๆ จนมาถึงน้ำตกด้านหลัง… เสียงน้ำตกไหลกระทบกันโขนหินดังสนั่น
ตลอดทางที่เราเดินมาด้วยกันผมก็เงียบและไอ้พายเองก็ไม่พูดอะไรด้วย มันเดินช้ามากจนผมต้องรอแต่พอมันเดินเข้ามาใกล้ผมก็เดินต่อ
ทั้งๆ ที่ผมน่าจะจับมือมันแล้วเดินมาพร้อมกันมากกว่า
ผมหยุดยืนอยู่ที่โขนหินด้านหน้ามองน้ำตกที่ไหลลงมาจากที่สูงกระทบเข้ากับหินด้านล้างที่อยู่ในแอ่งน้ำขนาดกว้างก่อนจะไหลผ่านไปตามทางของสายน้ำ…
เฮ้อ! อึดอัดครับ
ตูม…
จู่ๆ
ระหว่างที่ยืนถอนหายใจอยู่ผมก็ถูกผลักจนตกน้ำไปทันที
ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าใครเพราะมีอยู่คนเดียว
พอโผล่ขึ้นมาพ้นน้ำก็แทบสำลักเพราะกินน้ำเข้าไปหลายอึก
“ทำบ้าอะไรเนี่ย?”
ผมตะโกนถามไอ้พายแรดแข่งกับเสียงน้ำตกที่ดังสนั่น
ร่างเล็กตรงหน้าเดินมาหยุดอยู่ตรงโขดหินที่ผมยืนอยู่เมื่อกี้ก่อนจะนั่งยองๆ
มองมาทางผม พอลองสังเกตดีๆ ก็เห็นว่าดวงตาทั้งสองข้างของมันแดงกร่ำเลยทีเดียว… นี่เดินร้องไห้ตามหลังผมมารึไงกัน
“ไอ้เหี้ย! มึงเป็นบ้าอะไร โกรธอะไรกู…
รู้ไหมว่ามันอึดอัดแค่ไหน!” ไอ้พายร้องไห้ปาดน้ำตาตัวเองไปมาจ้องผมไม่ยอมลดละเลย
กูขอเงิบแป๊บ!
“……………………………”
“ทำเหมือนกูไม่มีตัวตนทั้งๆ ที่เดินมาด้วยกัน”
ผมจ้องหน้ามันที่นั่งร้องไห้ก่อนจะค่อยๆ เดินขึ้นจากน้ำไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้ามัน
“เฮ้อ! อย่ามาร้องไห้ตอนนี้ได้ไหม”
พอเจอเข้าจังๆ แบบนี้ผมก็ทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียวครับ ทั้งๆ
ที่ก่อนหน้านี้ผมควรจะโกรธมันจริงๆ
“ฮือๆ แค่จะกลับไปนอนบ้านนะ”
ไอ้พายแรดเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมน้ำตาคลอเชียว จะว่าผมงี่เง่ามากไหนผมก็ยอม
ก็เพราะอยากนอนกอดมันไปทุกๆ คืนนี่ครับ
“กูอาจจะงี่เง่าเอาแต่ใจ แต่อย่างน้อยกูก็อยากจะนอนกอดมึงนี่… ผิดเหรอวะ?”
“งื้ออออออออออออ! ไอ้บ้าเอียน…”
!!!!!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น